قصه لوبیای سحر آمیز

قصه ی لوبیای سحرآمیز  

                             قصه ی عشق من فسانه ی توست   

ای نهان در ورای ابر سیاه 

مهربان در نمای جلوه ی ماه 

 دانه ی عشق تو بخاک دلم  

                              کشتم و درنگاه تو رویید  

من بجادوی تو کشیدم قد 

                          تا مشامم ترا ... ترا بویید  

چون زابر سیاه بگذشتم 

 دیدم آنکس که دل به او بستم  

 غول زشتیست درخرابه ی مرگ  

                        دیو مستیست بس مهیب و پلید      

        پریشان  1/1/89