سال ها پیش که در سینه ی من جنگی بود
که بمانم یا نه؟
باز با پنجره های بسته ، شعر پرواز بخوانم یا نه؟
با خودم می گفتم، مدتی خواهم رفت
اگر از سحر خیالش جستم...
اگر افسون نگاهش کشتم...
باز بر خواهم گشت.
روزها شب می شد، و همان شب ها روز
و هنوز...من همان خانه ی اول بودم
باز آواز بخوانم یا نه؟
تا که یک روز... ویا یک شب...شاید
درست یادم نیست ...
چشم ها را بستم ، ترس ها را کشتم ، از دلم بگذشتم
از خودم رفتم ، رفتم تا دور
چند روزی بگذشت... چندماهی ، سالی
من هنوز می رفتم،میرفتم ، می رفتم
تا که دیشب،و پس از این همه راه جانکاه
پا و دل خسته ی راه و بیراه
...ونگاه
بر بزنگاه خودم را دیدم
با همان سحر خیال
او کجا بود؟ در آن دور... و دور
من کجا؟ خانه ی اول درجا
و همان پنجره های بسته
بر لب همان آواز
باز هم وسوسه ی راه... و افسون نگاه.
بسیار زیبا بود لذت بردم ممنون
ستون عمودی شعر همانند آبشاری پر غررو
از اوج تا فرود هر تن به اب داده ای را باخود به فرود می کشاند ودرست در لحظه ی رسیدن آنگونه در بی وزنی رهایت می کند که خلسه ی آن تا پاسی از زمان در پس پنجره می ماند.
سلام
وبتون زیباست
لذت بردم
دل....تادل
خوشکل بود مرسی موفق باشی
سلام بر همه ی دوستان وقاصدک عزیز
ممنون از لطف شما
نهایت لطف وبزرگواری شما ودوستان هست
شما بزرگوارید و لطف دارید ولی بنده هنوز فکر نمی کنم اشعارم در این بازار پر شعر وشعورقابل چاپ باشد وهرگاه چنین احساسی داشتم حتما این کار را می کنم والبته شما را هم خبر می کنم
براتون ارزوی موفقیت دارم
همیشه شاد وخوش برقرارباشید
از اظهار لطف همتون ممنون
هرانچه از دل بر ایدلاجرم بر دل نشیند.از شعرزیبای شما لذت بردم ممنون.