چرا ادبیات

"چرا ادبیات ؟

 ادبیات زیباترین و دلنشین ترین عرصه هاست و   در ان هیچ حصار و محدودیتی نیست و با فراغ بال می توان بر بال اندیشه سوار شد و تا مرز های خیال زیباترین  مفاهیم انسانی را تداعی کرد .ادبیات نه تنها در کتاب ها و ذهن نویسندگان و شاعران جای دارد بلکه درس زندگی ست .درس انسانیت و چگونه زیستن و همین است که کلمات مرز نمی شناسند و  مولوی جهانی  می شود و سالی از سال ها را ساز مان ملل به یاد او نامگذاری کرد و پوتین رئیس جمهور روسیه از میان شاعران بیشتر از همه به خیام عشق می ورزد و حافظ از ترجمان گوته و فرهنگ اروپایی و المانی هم فراتر می رود.و سازمان ملل متحد به اشعار سعدی  خویشتن را آزین می بندد و  فردوسی طلایه دار هویت ایرانی در مقابل توحش اعراب می شود.

آری ادبیات  بر خلاف گمان عده ای  رقص واژگان نیست بلکه رستاخیز است .رستاخیزی برای امید به فرداها و نومید تلائو نور به ظلمات انسانی است و شعر وادب فریاد برای یافتن گمشده های انسان است انسانی که هزاران سال است در پی چرایی و چگونگی خود  است تا شاید پاسخی برای این سوال یابد که از کجا آمدم امدنم بهر چه بود . . . 

به قلم: ‌رستاخیز