شبحی از پی من می آید
سایه ای نرم به دنبال من است
نه نشاطی است به جان
و نه خوفی به دلم
همچو ابریست ، کهن جامه ی خاکستری تیره به تن
چون معمای کهن
میزنم داد به آوای بلند
چیستی ای شبه فاقد اندام عجول ؟
کیستی ای مجهول ؟
شبح آهسته به من می گوید:
فاتح قلعه تاریخی تنهایی من
روزگاری من نیز از تو می پرسیدم
چیستی ای شبح فاقد اندام عجول
کیستی ای مجهول؟؟؟
پریشان
هنر خالق هستی،تکراریست که تکراری نیست
آفرینش رسمیست،ساده و از سر شوق
و حقیقت شیرین،مثل ادراک نور
مثل دلواپسی عمدی عاشق وقتی،که دلش میگیرد
راز خلقت تنهاییست
جوابش تنهایی
آرزو وسوسه ی داشتن آنچه که امروز نباید باشد
و مرگ...
مثل تجدید لباس است برای مهمانی...
پریشان
شبنم صفحات عشق را بو می کرد
در دور ستاره باز سوسو می کرد
من بودم و شب بود و دو صد سرّ مگوی
وان مرغ شبانه باز هوهو می کرد
شبنم که به روی برگ گل می غلطید
مرواریدی که در صدف می خندید
در باطن او هزار چون بود و چرا
در ظاهر من سرور و لبخند و امید
شبنم که لطافتش نمودش مغرور
از سوی قزح همان زمان شد مامور
درساحل عاشقی گلی رابویید
اشکش جاری شد - و هماندم معذور
آن بارش تند دست دل رو می کرد
وان مرغ شبانه باز هوهو می کرد
شبنم صفحات عشق از بر می شد
با هر حرکت که چشم و ابرو می کرد
سلیمی(پریشان)
سیب سرخی را که آورد از بهشت
حوری تنهای آبی پوش من
عطر عشقی را به یادم زنده کرد
باغ چشمانش دلم را بنده کرد
خاطراتم را به کوه و دشت برد
در سکوتی خوش به یک گلگشت برد
خواند تصنیفی دگر در گوش من
بند عشقش را به پاهایم تنید
یک من دیگر جز این من آفرید
کار ابری پردل و بارنده کرد
با محبت بنده را شرمنده کرد
حوری زیبای آبی پوش من
قید هر رعنای خوش اندام زد
کوچه ها و کوی ها را گام زد
با رقیبانم یکایک جام زد
شهر را از عطر خود آکنده کرد
حوری زیبای آبی پوش من
سیب سرخش بو کنان از یاد رفت
این دل آواره را تنها گذاشت
همچو خوابی آمد چون باد رفت
حال می پرسم ز خود هر روز و شب
واقعا حوری دگر از یاد رفت؟؟؟
سلیمی ( پریشان)
قهوه ی تلخی به کامم ریختی
زهر عشقی را به جامم ریختی
تشنه کام از کوی تو بگریختم
بس که پختی و به خامم ریختی
سلیمی(پریشان)
همین دیروز بود انگار
که در رؤیای تو بودم
به عشق یاد تو هوش از سرم رفت
بروی برف لغزیدم
زمین خوردم
گروهی آدمک بودند در بند تماشایم
وخندیدند...
خدا خندید
رؤیای تو هم خندید
خود من نیز خندیدم ...
پریشان
پزشک درد مرا درد لاعلاجی کشت
کجاست سایۀ مرگی؟
که جسم وجان برهاند زمرگ تدریجی
شمیم یادش نیست
مسکُنی که رهاند مرا از این سردی
ز درد بی دردی
پریشان
چراغت را بیاور شعرهایم تنگ و تاریک است
طلوعت را مهیا کن که صبحت باز نزدیک است
شبم را سرسری بگذر، و خوابت را به من بسپار
نگاهت را به چشمم ریز و چشمت را ز من بردار
لبت را بر لبم بگذار...
وجودم از تو لبریز استو فردایم غم اگیز است
من امشب سرخوشم امشب دلم بر عشق مهمان است
که امشب جشن میلاد بهاران است
وفردا...
نوبت دل کندن از جان است و جانان است
از امشب گو
و از شب های دیگر مثل امشب گو
نگاهت را مصفا کن،خدا در شهر مهتاب است
جنون عشق برپا کن، که شیطان نیز بی تاب است
... نگاهت را به جانم ریز
که ... مرگم نیز نزدیک است...!
پریشان
دوستی رادرتو میبینم هنوز
ای نگاهت همچو مروارید ،درشب مهتاب
یا چو شبنم روی برگ خواب
عشق مژگان تو می چینم هنوز
درکلامم حسرتی جاریست
درسکوتم صحبتی باقیست
دست شب خالیست
شب چوچشمان تو غمگینم هنوز
سایه ای ازمرگ
روی پلکم بستری انداخت
روی پلک دیگرم راهم کلبۀ غم ساخت
نیستی جانم ببالینم هنوز
بازشب را ریختم درخویش
دوستت دارم ... همسفر،همکیش
پیرجادوی محبت نیز
می کند صدباره نفرینم هنوز