دوره فوق مدرن

دوره ما دوره ی نامردیه 

دلا باهم غریبه از سردیه 

دوره ی آدمای رنگی شده 

دوره عاشقای سنگی شده 

غصه خور دیروزمون که مرده 

کیه که باز صحبت عشق آورده 

مگه میشه تو دوره ی اسکناس 

تو دروره ی فوق مدرن و کلاس 

یکی بگه از عشق و از محبت 

بده به ما یه ذره موج مثبت؟ 

کسی بیاد باز  بخونه ترانه 

یه جور بگه شعرای عاشقانه  

تو دلایی که دیگه جای درده 

ناسزا رو لبه به جای خنده 

مهربونی مرده دیگه تو دلا 

آدم خوبم که شده ناقلا 

زندگی با سختیه این زمونه 

نمی زاره که خوبی جا بمونه 

البته ظاهرا خوبیم با کلک 

چی میشه اگه بشیم ما الک ؟ 

از این همه بدی چی مونده بر جا؟ 

کی می دونه کجایه فردا ، کجا؟  

کاش بتونیم چشامونو وا کنیم 

تا نگاهی به سوی فردا کنیم.