پرواز به رؤیا
آواز ِ سـگـی بود
در ظلمت ِ بیداری ِ چشمم
برق ِ خردی بود
فردا هدرم باد
امشب اگر از دست ِ تو فریاد بر آرم
پرواز به رؤیا
آخر سفرم باد
دندان به جگر، سایه به سایه
دنبال ِ تو بودم
اینک اگر از ترس گریزم
بادل بستیزم
خاکی بسرم باد
در کوچۀ امید چراغ ِ همه خاموش
کج فهمی ِ من کار بدست ِ همه کس داد
بیکار نِشستم
یاد تو هم ازیاد فراموش
دیروز و پریروز
از سردی احوال ِ خودم سخـــت پریشان
از خلق ِخودم سخت به تنگ آمده گریان
دنبال ِ تو بودم
ایام بدی بود
دیروز و پریروز
... خدا را نپرستیدم و مُردم
امروز از ارواح شنیدم
یک هم عددی بود
پریشان
می فشارم چشم هایم را به روی هم
و پیدا می شود کم کم
پس از یک قرص خواب و
اندکی قرآن
سیاهی های یک گله
به روی کوه خواب من
و پنهان می کند خورشید
خودش را از نگاه من
به پشت کوه برف آلود و رمز آلود خواب من
ودر پیشانی گله
روان قوچی که در شاخش
نگاه قرمز خورشید گم می شد
و گم می شد صدای هر چه می آمد-
درون های و هوی گله و فریاد زنگوله
وقوچ ما !
تمام فکر و ذکرش میش هایش بودو -
زنگوله !
...
تمام گوسفندا ن سر به زیر آرام پشت هم
و در اجبار گله خسته و غمگین
سرازیرو روان آرام مثل هم
گهی یک بره از مادر جدا افتاده
آهسته - صدایش می کند مادر
و گاهی هیکل قوچی - جدا انداخته
مادر
صدای بره با فریاد با تشویش
میان این همه فریاد- مثل هم
به دنبال صدای مادرش
گه زیر گاهی بم
مکرر می شود تکرار- پشت هم
و رویا هایشان مثل صدای پایشان
تکرار- مثل هم
...
ویک لحظه درون خواب من تشویش
پیدا شد
درخت سیب سرخی هم نمایان شد
زمستان بود وسرما بود و
تن پوش درخت از برگ بی حاصل
درخت لخت و عریان
نیمه اش از برف پوشیده
ودیگر نیمه اش پنهان
به روی شاخه هایش سیب آویزان!
...
دوباره گله ای از دور پیدا شد
و قوچی که جدا مانده
به پشت گله پنهان شد
ودندان قرچه سگ ها
گهی پیدا - گهی پنهان
هراسان می برد باگله
زخمی قوچ مغضوبی - که تنها
جرم آن
رویای میشی بود و گاهی- فکر زنگوله -
وشاید پرسشی از سیب های سرخ رمز آلود
و راز مردهایی که ...
که هرشب گله کم می شد
...
وشب کم کم نمایان شد
گذشت از پیش چشم او
به پای لنگ خود این آخرین بره-
رمه اجبار رفتن داشت
و شاخ قوچ سردمدار گم می شد
...
شب تاریک و گله خواب
درخت و قوچ نیمه(ه)جان
به روی شاخه هایش سیب آویزان
به دورش حلقه ای از گله!
اما گله گرگان
صدای خنده سگها
صدای زوزه چوپان
صدای هی هی طوفان
وسیب سرخ مرموزی
به روی برف ها غلتان
قاصدک
به زردی می‌زند
سبزی دل و اندیشه‌ام
و آبی نازک خیالم آشفت.
دست‌هایم
حسّ بودن دست‌هایت را
منتظر است.
احمددرفشی
ازین سرگشتگی ، گیجی و حیرانی
ازین آوارگی ، منگی ، پریشانی
نمانده است از برای من دگر جانی
چه میخواهم بغیر از سقفی و یک لقمۀ نانی
غم ِ یاری ، نگاری ، جان و جانانی
ودیگر هیچ و خرسندم بدین غم ...
گنج پایان ناپذیر من
چه این را خوب می دانم
... غمم را نیست پایانی
پریشان
آی قصه گوی شهر ما این طرفا باغ بود حالا
نشسته رو پشت بوما جغد و کلاغ آخه چرا؟
میگی چرا پرنده ها پر کشیدن از این دیار
از گل و بلبل وچنار چیزی نمونده یادگار ؟
دیگه نه باغبونی هس نه سبزه و ستاره ای
وقتی که از خواب پا میشی نمی دونی چی کاره ای؟
مثل مسافری غریب جاده برات نا اشناست
نمیدونی کجا بری سواره یا پیاده ای
دور خودت میچرخی و فر می خوری هی الکی
انگار سرت گیج میره و سوار چرخ و فلکی
این در و اون در میزنی به باغچه ها سر میزنی
دنبال یک بال قشنگ میگردی تا پر بزنی
چه رویای قشنگیه زمستون مهربون بشه
آخ چی میشه یه سال بهار، بهار بی خزون بشه
جغد های شوم و بد صدا کلاغ های بی سر وپا
همه برن از این دیار از این دیار افتخار
سیاهی از دنیا بره زندگی رنگارنگ بشه
دنیای بی کسی هامون یه دنیای قشنگ بشه
چهاردولی
روزگاری پیشتر
این طرفها باغ بود
پر زشادی پر سرود
پر ز عنبر پر زعود
سر تهی از برف و یخ
تن تهی از زاغ بود
روزگاری پیشتر
در درون شهر ما
بلبلی هم لانه داشت
با قناری باغبان
رقص نرم باله داشت
چند روزی قبل بود
باغبان را گرگ خورد
بعد از آن در باغ ما
هر چه شادی بود مرد
جای عنبر جای عود
پر شد از گنداب و دود
جای بلبل بوف خواند
از قناری یاد ماند
خانه ای در باد ماند
رقص و شادی سوگ و ماتم گشت زود
این طرفها روزگاری باغ بود؟؟
کاما
بی خانه و بی غذا ست آدم برفی
مشغول ستاره ها ست آدم برفی
نه شال به گردن و نه دستکش دارد
انگار شبیه ما ست آدم برفی
.....................
گفتند که بی ریا ست آدم برفی
همزاد درون ما ست آدم برفی
این قدر که با غریبه ها می خندد
من فکر کنم خداست آدم برفی
قاصدک
سرزمین کوروش و اسفندیار
سرزمین لاله های داغدار
سرزمین کوههای استوار
در تن ما نیست ارام وقرار
تاج زرینت به غارت برده اند
کودکانت را اسارت برده اند
مردمانت را خجالت می دهند
وعده ی عدل و عدالت می دهند
کفرو بی دینی چه غوغا می کند
این چه بازی است با ما می کند
بر سر دارست اینجا نام تو
خصم کرده زهرها در جام تو
جای زخم تازیانه بر تنت
نیست بادا نیست بادا دشمنت
چهاردولی