عروج

وداع تو نشانه ای ز داغ روزگار بود 

تبسمت به روی ما و رو به هم قطار بود 

به آخری که اولش غریو اشک و ناله هاست 

قسم که رفتنت فقط فراق روی یار بود 

نبوده رسم عاشقی دلیل بی وفا شدن 

به پای رفتنت دلی اگرچه داغدار بود 

از آن زمان که بی نشان مرید راه حق شدی 

شکستگی مادری نماد انتظار بود 

مشام شهر و کوچه را شمیم لاله ها گرفت 

که رنگ و روی کوچه هم شبیه لاله زار بود 

خوشا به حال آسمان که پر گشوده ای عزیز 

کبوتری چه غبطه خور و این که غمگسار بود 

تو ناخدای هر بلم به ورطه های این زمان 

به ساحلی برای ما وصیتت چو فار بود 

رسیده ای شهید من به بام سرفراز عشق 

که این عروج پر خزان شروع یک بهار بود 

جلالی