سرزمینم زخمی مردمش سرگردان
کوچـه هایش تاریک خانه هایش ویران
ناله هایش خاموش ضجه هایش بسیار
دستهایش بی جان چشمهایش بیمار
چشمه ها بی آبند ریشه ها خشکیده
در دلِ باغــچه ها زهر غم پاشـــیده
بر دل ِ یارانش ، این همــه داغ زدند
تبــــر ِ غـارت را بـر دل باغ زدنــد
گم شده شادی ها ، در نکـاه مردم
میدهــد آزارم نیــش زهر کــژ دم
میدهد آزارم ، چشـمه های بی آب
دیده های ِ پر آب کـودکان بی تاب
چون نگینی در خاک سرزمینم مدفون
لاله ها غرق خون بیدهایش مجنون
سرزمینم خاموش غرق دردی سنگین
در دل بیمارش قصه هایی شیرین
قصه های شیرین ، دردهای فرهاد
مردمی که بردند قصه ها را از یاد
سرزمینم برخیز ، سرزمین تب دار
بوی خون می اید از در و از دیوار
تیشه ها را بشکن ، سرزمین ِ بیدار
ریشه ها خشکیدند ساقه ها را بردار
غریبه
با سلام
شعر زیبا و روانی بود بخصوص دو بیت آخر و همچنین دارای ریتمی روان بود
ولی...
شعر دارای کشف و مطب جدیدی نبود و همچنین در آن کلمات تکراری بسیار استفاده شده بود
البته باید ذکر کنم که خانم چهار دولی بسیار زیبا مثنوی میسرایند. به امیدموفقیت ایشان
ممنون ناشناس
خوب بود
اما انگار
تشویش و اضطراب شرایط شخصیتون
روش سایه انداخته
امیدوارم
پیروزوسربلندباشید