رفتنت را نکرده ام باور
گرچه دیگر بر نمی گردی
خاطرت را زدل نکرده ام بیرون
گرچه از خاطرم گذر کردی
┌┌┌┌┌
بوی پاییز فصل کوچ
فصل هجرتت
می رسد بر گوش
روی دیوار خاطرات من
عکس کهنه ات می زند لبخند
آن گُر گرفته ای که بر آتش سوار بود
آمد... و قصه ای از آتش نوشت و رفت
اما که بود؟
حرفش چه بود؟
زخمی به پای داشت ، زخمی به سینه ، زخمی به روح
آن پا و سر برهنه به دستش انار بود
حرفی نگفت ، شعری نخواند
لب باز کرد بخواند ... اما صدا نداشت
دستی دراز کرد بخواهد ... بر آسمان
اما دعا نداشت
سر روی خاک گذاشت ...به پرستش
اما خدا نداشت
یاد گذشته کرد
رو سوی قبله کرد
آتش گرفت...دستش انار بود
آن گرگرفته ای که بر آتش سوار بود
آمد - و قصه ای از آتش نوشت و رفت
در زیر قصه اش به دو خط سفید و سبز
امضا نموده بود... نامش بهار بود...
بیا و سر بزار رو شونه های بی سرم
می خوام که باز قد بکشم بالای ابرا برسم
می خوام تو هم بیای پیشم
تا تو رو اونجا ببرم
پیش خدای مهربون
خدای با غم همزبون
می خوام بهش قصه بگی
قصه ی راست و بی کلک
قصه ی سرو سرنگون
------------
می خوام به گوشش برسه
صدای فریاد زمین
وقتی که دستای علف
به راحتی درو میشن
وقتی که یاسای کبود
یواش می خوان قد بکشن
خدا رو فریاد بکشن
زیر لگدهای تگرگ
له میشن و ولو میشن
--------------
می خوام یه تصویر بکشی
از سوسنای بی نفس
از ماهیای تو قفس
تا که براش روشن بشه
معنی زندون و هرس
می خوام بهش نشون بدی
وقتی که داس آفتاب
نرگسارو دار می زنه
وقتی که لاله ها رو هم
غرش انکار می زنه
می خوام بهش یه چیز بگی
بهش بگی صنوبرم
دیگه بریده نفسش
ارّه شده بال و پرش
این آخرین سقوطشه
اما یه گوشه از زمین
یه شاخ سبز زیتونه
توروخّدا ازش بخواه
کسی زمینش نزنه
شاخه ی ترد و نشکنه
زیتون سبز و نَکَّنه
کسی نمی دانست
درد من چه رنگی است
از تنهایی ام
فقط همین بس
که حتی فرشته ای نبود
که داد مرگ مرا
به گوش خدا برساند.
روی گلبرگ وجو د
شاپرک تنها بود
شمع با دسته گلی
سوی مهمانی گل آمده بود
سوسن از راه رسید
یک سبد شب بی ابر
پرستاره پر خواب
پر ز نور مهتاب
با روبان خورشید
بهر یاس آورده بود.
آن طرف آن سر جشن غزل
مادر غنچه شقایق می گفت
نازنین لالایی, نازنین لالایی
صورت لادن هم سرخ از سیلی بود
زیر آن صورت سرخ
همه جا زردی بود
همه نامردی بود.
# گوشه خانه ما شمعدانی هم هست
نور شمع هر لحظه
دور تر می گردید
گویی از پنجره نیمه گشاد
باد هم پر زده بود
............ بزم بزم لاله بود
شمع افروخته بود
شاپرک سوخته بود
قاصدک تنها بود.
من دلم آلاله می خواهد
کوچه های بهار خاکستری رنگ است
پلاک خانه دوست
پاک و بی رنگ است
خاک رنگ سرخی به خود گرفته است
وکویر چمن لاله های داغ را به تماشا نشسته است
اینجا کلاغ زاغی حرف اول را می زند
قار ،قار
با طمانینه و وقار
و باز هم انتظار
پس کی بهار می شود
دگر از این همه زردی ندارم انتظاری من
مگر سردی و نامردی
من دلم آلاله می خواهد
بگو باخاک
من هر شب تورا آغوش می کردم
ودردم را دراین آغوش
هرشب
خاک می کردم
ولی امشب من و آلاله باهم
گرم کاریم
قرار این است
من امشب بخوابم
تو آغوشم بگیری
گرم ای خاک
ای غزل از تورسیده ای ترانه از توجاری ای نگاه مهربونت مرهم زخمای کاری
خواهرم محبوبه من با تو تازه می شه حرفام تو که هر روز مث آینه منو یاد من میاری
می دونم یخ زده باغم دیگه میوه ای ندارم توزمستون تن من تویی که رنگ بهاری
تو که خوبی مث بارون بارون از چشات نباره منو تو خودم رها کن تو کویر بی قراری
حرف مونده خیلی دارم توی بغضای نگفتم رسیدم به آخر خط ته کشیده این صبوری
تو یه عمری رفتی ومن هنوزم اول راهم با چشای خستم انگاریه قدم فاصله داری
تو که وایسادی کنارم دستتو بذار رو شونم بذار این لحظه بمونه مث عکس یادگاری
هنوز از صدای حرفات نفسام شماره داره نکنه یه روز بیادکه دیگه اسممو نیاری
بسه دیگه غصه خوردن توبخند تا من بخندم پاک نکن ترانه هاموخوبه واسه یادگاری
یادم باشد |
احمد درفشی
مدتی است که کودکی ام گم شده است
یا شاید مدتی است من فراموش شده ام
دیروز عکس های کودکی را که نگاه می کردم
از مادرم پرسیدم این کیست
واو مثل همیشه لبخند زد و گفت
دیروز او فرزند من بود
وباز فهمیدم که خیلی وقت است شبیه خودم نیستم
ولی او دوباره مرا در آغوش کشید و گفت
وتو خیلی شبیه کودک من هستی
نفس راحتی کشیدم وباقطرات روی صورتم دوباره
در خویش گم شدم