از غم دوست در این میکده فریاد کشم
دادرسی نیست که در هجر رخش داد کشم
داد و بیداد که در محفل ما رندی نیست
که برش شکوه برآرم، داد زبیداد کشم
شادیم داد، غمم داد و جفا داد و وفا
با صفا منت آن را که به من داد کشم
عاشقم، عاشق روی تو، نه چیز دگری
بار هجران و وصالت به دل شاد کشم
در غمت ای گل وحشی من ای خسرو من
جور مجنون ببرم تیشه فرهاد کشم
مردم از زندگی بی تو که با من هستی
طرفه سری است که باید بر استاد کشم
سال‌ها می‌گذرد، حادثه‌ها می‌آید
انتظار فرج از نیمه خرداد کشم
نرون به هر زمانه هست
ستم ؛ جنون ؛ به هر زمانه جاودانه هست
ز جور
اشکی از دو چشم من ؛ دو چشم تو روانه هست
اگر که اشک هم نشد ... ترانه هست
صدای اعتراض اگر به بام نیست
واشک اگر به اشکدان و جام نیست
به گوشه های شب
دعای خالصانه و سکوت بیکرانه هست
نرون به چنگ و شعر و تاج و تخت تو
نیاز نیست
چه اشک ها که سوخت زیر پلک ها
کجاست اشکدان تو ؟
که سیل گریه های آنکه در من است
تو را و اشکدان و تاج
و هر که چون تو زیست
به لابلای چرخ دنده های سیل بی مهار گریه له کند
دریغ همره ملامتی ست
برای آنکه زیر پلک ها من
به گریه های شوم دل سپرده است
در عصر تو نزیستن
نرون دریغ بی نهایتی ست
نرون چه گفت
گفت : خنده اش بلب
زمان هر کسی نرون و هر چه
اشکدان
تو زیستی
ولی به جای اشکدان
در آفتابه های دیگران گریستی
تو هیچ چیز نیستی
نزنی آتش، به دلی مجنون، گل آلاله
نکنی دیگر، دل من را خون، گل آلاله
ز تمنایت ،شده ام رسوا ،شده ام عاشق
ز دو چشمانت، شده ام افسون ،گل آلاله
نکنی هرگز، به دلم احسان، غم تنهایی
که زهجرانت، شده ام محزون گل آلاله
همه شب از غم، سر بالینم، شده دریاچه
که هوس دارم، دو لبت میگون گل آلاله
نه کنم دوری، نه شکیبایی، که چو دیوانه
شده ام ویران شده ام مفتون گل آلاله
دل عاشق را، چه توان کردن، چه توان گفتن
که دلش از خون، شده چون کارون گل آلاله
یک روز فقط یک بار
تکرار می شود
ومن صدایم را
برای تو آرام می کنم
وگاهی کلمات وحشی ام را
فقط برای تو رام می کنم
گاهی گلوله ای از گلویم خارج می شود
ومن آن را با گل های ترانه ام
درد های عاشقانه ام
شعر ها ی عارفانه ام
به تو تقدیم می کنم
من از شعر تو
بر چشمان عاشق همسایه مان
باران را تصویر می کنم
تو مرگ فریاد می زنی
و من زندگی را
از میان دندان های گرگ بیرون می آورم
تو ناخواسته ومن ناخواسته
تو آگاه
ومن غافل
پس چرا پرستو ها را در زندان
وجنگل را بی باران
سرو ها را بریده
ولاله هارا خاموش
تلاوت کنیم
برخیز
دهان من
صدای تو
فریاد کن تا گلویم از درد پاره شود
آسمان را نگه دار تا باران نبارد
چشم های دختر همسایه را ببند
تا عاشق نشود
وبه کودک من بگو
برای لاله های تمام تاریخ
سیاه بپوشد
وتمام تاریخ گریه کند
من زندگی خواهم کرد
من برای هیچ مرده ای نخواهم مرد
من سرو خواهم کاشت
نماز باران می خوانم
تا از هجوم لاله هیچ گرگی در امان نباشد
یک روز فقط یک بار تکرار می شود
ومن زندگی خواهم کرد.
شاید از روی جهالت هایم
پرده ای رفت کنار
وقتی از صبح بلند خرداد
مردی از بام پرید
ونشان داد
که مردند همه تاپو ها
وچه زیبا شده بود
خامشی ...
... ترس نداشت
و چقدر راحت شد
گفتن دغدغه آدم ها
باز از حمله شب غمگینم
کی فرا می رسد آن صبح سپید
باز می ترسم از این وسوسه شب گرگان
باز خرداد رسید
شاید از راه بیاید مردی
بنشیند لب صبح نفسی تازه کند
نفس بسته مارا برهاند شاید
شاید از را ه بیاید مردی
وغباری که نشسته است بروی وطنم
وتن خسته مارا بتکاند شاید.
خاتمی؛ توای نشاط ای سرور
ای چکاوک به لب سروده ی هویتم ... ای غرور
ای بهانه ی قشنگ و مهربان نیتم ـ تو بامنی
نازنین تو بهترین ترانه ی نیازمی
شعر عاشقانه ی گدازمی
عاشقانه در پی ات دویده ام
هر زمان ... هرکجا ترا سرک کشیده ام
چون ترا شبی بخواب دیده ام
ای لطافت نسیم
ای ضمانت طلوع آفتاب
ای سخاوت شمیم
آمدی ومن ز :(( نا))گرفتگی رها شدم
از لعاب کهنگی
ازعقوبت شب شکستگی رها شدم
تا شعور وشعر و شورت از افق زبانه زد
ازبرودت شعور بستگی رها شدم
من که لذت خفیف بوی صبح باغ را شنیده ام
در شب سیاه غم
مزه ی چراغ را چشیده ام
همچو شابرک بدور روی تو
سوزشم به گردشم بهانه است
سوزم عاشقانه است
ای زمینه ی شکفتن گیاه عاطفه
ای بت تحمل وتساهل و مسامحه
درحصول مقصدی که شوق تو روانه است
بر لبم ترانه است
قار قار زاغها : کلاغها
هوی هوی بومها
عرعر الاغها
به رنج من بهانه است
این ضرورت وقوع فصلهاست
امتحان نسلهاست
من اگر تو اگر ما اگر
ظلمی از تفکری که بسته است ... دیده ایم
این جفا که در ره حصول حق کشیده ایم
کمترین هزینه ای که میدهد
عاشقی برای دیدن خدا
گرچه سوز سرد برف میزند
الصلوِة الصلوة
همرهان وضو کنید از آب گرم رودها
به یک جنجال ذهنی من دچارم
که عمری هست بامن همنشین است
تو چشمانت صمیمی نیست بامن
به چشمانت قسم دردم همین است
دم ایصال کبوتر با ابر
و به دنبال امیدی پر نقش
موج شادی و نشاطی آزاد
دامن دشت و دمن را به نسیمی پر کرد.
دومین روز طلوع خرداد
ماه آخر ز بهار رحمت
سال هفتاد و شش از قرن برون‌ریزی نحس
و به دنبال شهود دو دهه عقل عجم
رادمردی که به اخلاق رسول خاتم
و سراسر ادب و عشق و امید و لبخند
و محمد نامی،
که به تصدیق زمان
خاتمی بود غم ملت را
...
آستین بالا زد
و به میدان آمد.
ساده لوحان...
باز هم مثل قدیم، آلت فکر پلیدان گشتند
و همه ایمان را، به سر نیزه‌ی آنان دیدند.
با سلاحی چو جهالت در دست
و در آن ظلمت جهل مفرط
رو به هر سو که درآن
آفتاب خردی تابان بود
تیرکی پرّاندند
و به فوتی لرزان
مهر پر نور خداوندی را
قصد اطفا کردند
و نمی‌دانستند، که خداوند «متمّ نوره»
و نمی‌فهمیدند، که به نام اسلام
و به امید نگه داشتن دینِ خدا
با خدا در جنگند
احمد درفشی