ph خنثی
خاصیت نوترون پوچ
آخرین نقطه ی این مدار
آغاز تسلسل بود
و سرگیجه
عاقبت نگاه بر منفی مست
سکوت قطب یخ زدگی است
بر مدار بیضی پوچ
از ترس منفی شدن
اضافه نمی شوم به صفر حتی
که صفر دایره ایست پرهیچ
و انفجار
یعنی آغاز
کوچ از هیچ
تا پوچ
دست هایم خالی است
من تفاوت دارم
با گل قالی با کفش با پای شما
من لگد می شوم هر روز
زیر پا های شما
......من هرس می شوم هر روز
مبادا
شعر من گل بکند
یا مبادا بزنم ، حرفی
که نباید بزنم
من لگد می شوم هر روز
چه فرقی دارد
چمن سبز شوم
یا پنیرک بشوم
زیر پای بز ها
یا اگر لاله شوم ، غنچه کنم ، گل بدهم
چه تفاوت دارد زیر پا های شما
من شقایق زادم
سرخ ، ساده ، آزاد
عمر کوتاهم را
وسط وحشی باغ
خون دل خوردم و
دادم بر باد.
................
من که دستم خالی است
پیش پا های شما آب شدم
غرش ابر شدم باریدم
ناله رود شدم نالیدم
پچ پچ دریا با ماهی ها
سر گذشت من از این دشت گذشت
همه جا سبز شد از خارو چمن
چه تفاوت دارد من چه آبی باشم
رود
دریا
باران
لجن جوی خیابان
چه تفاوت دارد زیر پا های شما
من خودم قاصدکم
دست بر دست شده
پر دردم ، پر راز
چه تفاوت دارد
آرزو های همه رفت به باد....
تو که آهسته می خوانی قنوت گریه هایت را
میان ربنای سبز دستانت دعایم کن
از وبلاگ بیا غم بخور:
تو که هستی گل هستی بوی خودرا گم کند
ای همه هستی گلی از معبر گلخانه ات
من که از محراب دارم انتظار این خرد
از خرداین ناز بازی ها نمیدانم چرا؟
دریغا هیچ دمسازی نمی بینم رفیقی محرم رازی نمی بینم
از آن غمگین و تنهایم به راه دوست که راهی غیر جان بازی نمی بینم
به هر در درزدم نومید برگشتم دگر جز غم در بازی نمی بینم
به گوشم ناخوشایند است هر آواز که غیر از مویه آوازی نمی بینم
من آن شاهین مغرورم که در بند است به خود یارای ÷روازی نمی بینم
همه کار جهان رنگ است و نیرنگ است به جز بازیچه و بازی نمی بینم
(فلک را سقف)کس نشکافت نشکافد که طرح نو در اندازی نمی بینم
ناز و کرشمه کم کن
ای صبح آفتابی
بازی چشم بگذار
گوئی هنوز خوابی
از دشت ما گذر کن
از دین ما حذر کن
خطی بکش که دیگر
ردّی زما نیابی
ما شب پرست مستیم
از عالمی گسستیم
بندیّ عشق هستیم
بر ما مکن عتابی
گردیده ای تو مامور
آیا فرشته ی نور؟
تا همت آزمائی؟
از ما مکش حسابی
دنیا مرا طلب کرد
عشق ترا سبب کرد
ای صبح آفتابی
کو سرکشم شرابی...؟
بیایید که در میکده باز است هنوز
دل ما در طلب جرعه ی ناز است هنوز
چو بیایی ز کرم خاک رهت خواهم شد
اگر این روی سیه لایق پای تو شود
عشق بازی ما در پس پرده نهان است؟
این پرده بگیرید که از دور عیان است
ما می خوران می فروشیم
ما ره روان راه پوشیم
دل من ! ای دلبرم دیوانه ام دیوانه ات
شب من روشن زتو پروانه ام پروانه ات
به خدا جز یاد تو در یاد من یادی نبود
به خدا مستم زتو مستانه ام مستانه ات
همه جا فریاد من خیزد به نامت نام عشق
تو کجایی تا بمیرم ، تا کنم افسانه ات
تو نباشی هستی ام سرکوب و ویران می شود
تو بیا رحمی بکن بر عاشق ویرانه ات
گل من افسون چشمت مستی ام را هست کرد
دل من پیمانه ا ست و سینه ام میخانه ات
به جز از عشقت به دل چیزی ندارم نازنین
قدمت به روی چشمم ، چشم من کاشانه ات
دل من چه گرگ هاری شده است!
شب عجب اسیر تاری شده است... !
چو سرود سوگواری شده است
باز آمده ، نشسته ام سر مزار تو
بر سر مزار خاطرات تو
از خودم دوباره قهر کرده ام
مانده ام کجا روم ...؟
هر قدم هزار یادگار تو
هر طرف پر است از بهار تو
پس شکایتم با که سر کنم؟
این شب سیاه را چگونه من سحر کنم؟
خشم من پرنده های شاد روی شاخه را کجا پراند؟
چشم تو دگر چرا؟
سفره سیاه شام غصه را
در اتاق کوچک امید من بگستراند؟
از خودم چه شاکی ام
شکوه از خودم چگونه سر کنم؟
دیگر از هزار و یک ترانه ام ، یک ترانه در تو نیست
از هزار شعر عاشقانه ام
یک چکامه در تو نیست
کمتر این بهانه گیر...
این بهانه را بهانه در تو نیست
میرم کمی دگر، تحملم اگر کنی
از دل آزردن من اگر، کمی حذر کنی
از خودم فراری ام که رفع دردسر کنم
... از تو و خودم به غربت خدا سفر کنم.