آن گر گرفته ای که ...آتش سوار بود
پاییز می سرود
وفکر... بهار بود
زخمی که
سرش... از سینه باز شد
حرفی اگر نگفت
حرف انار بود
کسی نمی دانست
درد من چه رنگی است
از تنهایی ام
فقط همین بس
که حتی فرشته ای نبود
که داد مرگ مرا
به گوش خدا برساند.
روی گلبرگ وجو د
شاپرک تنها بود
شمع با دسته گلی
سوی مهمانی گل آمده بود
سوسن از راه رسید
یک سبد شب بی ابر
پرستاره پر خواب
پر ز نور مهتاب
با روبان خورشید
بهر یاس آورده بود.
آن طرف آن سر جشن غزل
مادر غنچه شقایق می گفت
نازنین لالایی, نازنین لالایی
صورت لادن هم سرخ از سیلی بود
زیر آن صورت سرخ
همه جا زردی بود
همه نامردی بود.
# گوشه خانه ما شمعدانی هم هست
نور شمع هر لحظه
دور تر می گردید
گویی از پنجره نیمه گشاد
باد هم پر زده بود
............ بزم بزم لاله بود
شمع افروخته بود
شاپرک سوخته بود
قاصدک تنها بود.
من دلم آلاله می خواهد
کوچه های بهار خاکستری رنگ است
پلاک خانه دوست
پاک و بی رنگ است
خاک رنگ سرخی به خود گرفته است
وکویر چمن لاله های داغ را به تماشا نشسته است
اینجا کلاغ زاغی حرف اول را می زند
قار ،قار
با طمانینه و وقار
و باز هم انتظار
پس کی بهار می شود
دگر از این همه زردی ندارم انتظاری من
مگر سردی و نامردی
من دلم آلاله می خواهد
بگو باخاک
من هر شب تورا آغوش می کردم
ودردم را دراین آغوش
هرشب
خاک می کردم
ولی امشب من و آلاله باهم
گرم کاریم
قرار این است
من امشب بخوابم
تو آغوشم بگیری
گرم ای خاک
ای غزل از تورسیده ای ترانه از توجاری ای نگاه مهربونت مرهم زخمای کاری
خواهرم محبوبه من با تو تازه می شه حرفام تو که هر روز مث آینه منو یاد من میاری
می دونم یخ زده باغم دیگه میوه ای ندارم توزمستون تن من تویی که رنگ بهاری
تو که خوبی مث بارون بارون از چشات نباره منو تو خودم رها کن تو کویر بی قراری
حرف مونده خیلی دارم توی بغضای نگفتم رسیدم به آخر خط ته کشیده این صبوری
تو یه عمری رفتی ومن هنوزم اول راهم با چشای خستم انگاریه قدم فاصله داری
تو که وایسادی کنارم دستتو بذار رو شونم بذار این لحظه بمونه مث عکس یادگاری
هنوز از صدای حرفات نفسام شماره داره نکنه یه روز بیادکه دیگه اسممو نیاری
بسه دیگه غصه خوردن توبخند تا من بخندم پاک نکن ترانه هاموخوبه واسه یادگاری
مدتی است که کودکی ام گم شده است
یا شاید مدتی است من فراموش شده ام
دیروز عکس های کودکی را که نگاه می کردم
از مادرم پرسیدم این کیست
واو مثل همیشه لبخند زد و گفت
دیروز او فرزند من بود
وباز فهمیدم که خیلی وقت است شبیه خودم نیستم
ولی او دوباره مرا در آغوش کشید و گفت
وتو خیلی شبیه کودک من هستی
نفس راحتی کشیدم وباقطرات روی صورتم دوباره
در خویش گم شدم
یک روز فقط یک بار
تکرار می شود
ومن صدایم را
برای تو آرام می کنم
وگاهی کلمات وحشی ام را
فقط برای تو رام می کنم
گاهی گلوله ای از گلویم خارج می شود
ومن آن را با گل های ترانه ام
درد های عاشقانه ام
شعر ها ی عارفانه ام
به تو تقدیم می کنم
من از شعر تو
بر چشمان عاشق همسایه مان
باران را تصویر می کنم
تو مرگ فریاد می زنی
و من زندگی را
از میان دندان های گرگ بیرون می آورم
تو ناخواسته ومن ناخواسته
تو آگاه
ومن غافل
پس چرا پرستو ها را در زندان
وجنگل را بی باران
سرو ها را بریده
ولاله هارا خاموش
تلاوت کنیم
برخیز
دهان من
صدای تو
فریاد کن تا گلویم از درد پاره شود
آسمان را نگه دار تا باران نبارد
چشم های دختر همسایه را ببند
تا عاشق نشود
وبه کودک من بگو
برای لاله های تمام تاریخ
سیاه بپوشد
وتمام تاریخ گریه کند
من زندگی خواهم کرد
من برای هیچ مرده ای نخواهم مرد
من سرو خواهم کاشت
نماز باران می خوانم
تا از هجوم لاله هیچ گرگی در امان نباشد
یک روز فقط یک بار تکرار می شود
ومن زندگی خواهم کرد.
شاید از روی جهالت هایم
پرده ای رفت کنار
وقتی از صبح بلند خرداد
مردی از بام پرید
ونشان داد
که مردند همه تاپو ها
وچه زیبا شده بود
خامشی ...
... ترس نداشت
و چقدر راحت شد
گفتن دغدغه آدم ها
باز از حمله شب غمگینم
کی فرا می رسد آن صبح سپید
باز می ترسم از این وسوسه شب گرگان
باز خرداد رسید
شاید از راه بیاید مردی
بنشیند لب صبح نفسی تازه کند
نفس بسته مارا برهاند شاید
شاید از را ه بیاید مردی
وغباری که نشسته است بروی وطنم
وتن خسته مارا بتکاند شاید.