خراب آباد دل

می رود از یادِ دل 

                             عشق آن فرهادِ دل 

می رسد فریادِ دل  

                             کی به دادِ دادِ دل؟ 

رفته ای از یاد دل 

                             عشق ای همزاد دل 

می روی سوی کجا؟ 

                             نا کجا آبادِ دل 

می رسد تا آسمان 

                             ناله و فریادِ دل  

می کند فریاد، دل 

                             بشنو این فریاد دل  

این خراب ابادٍ دل 

                             کی شود اباد،دل   

مانده تنها اب وگل  

                             از خراب ابادٍ دل                                       

کشتی بی ناخدا

دست دلم دست تو ، چشم دلم مست تو 

پای دلم بسته ی کوچه ی بن بست تو 

هرچه دلم پر گشود قفل قفس را گشود 

در دل بی   آسمان هیچ به جز غم نبود 

مرگ دلم بی صداست دست دلم را بگیر 

با من عاشق بمان با من عاشق بمیر 

د ر دل چون سنگ تو نیست وفا ننگ تو  

نیست صدا در دل چنگ خوش آهنگ تو 

چون که دلم بی ریاست ، دلبر من بی وفاست 

این دل سر گشته ام کشتی بی ناخداست 

کشتی بی ناخدا سمت خدا می رود 

خسته ز دست جفا سمت بلا می رود 

ای تو خدای دلم چاره ی هر مشکلم 

گر ز وفا خسته ام هست کسی در دلم 

شراب مرگ

بگوآهسته در گوشم 

چرا کردی فراموشم 

شراب تلخ ناکامی 

من از جام تو می نوشم 

دو چشمانت شراب ناب 

زچشمان تو مدهوشم 

مرا بردی دگر از یاد 

تو ای زیبای گل پوشم 

تو چون کردی فراموشم 

چو شمعی سرد و خاموشم 

دلم را از تو می گیرم
                                               من از غم جامه می پوشم 

نفس در سینه دیگر نیست 

صدای قلب خاموشم 

کشم بار غمت بر دوش 

شراب مرگ می نوشم

صدای آشنا

در این غروب بی صدا 

رسد صدایی آشنا 

به خود رها مکن مرا 

مرا مکن زخود جدا 

به چشم خونفشان من 

به روح من روان من 

نگر!  ببین که جان من 

شده چو برف سرد سرد 

دلم پر از فغان و درد 

ببین شکسته نازنین 

ببین دل مرا ببین 

ببین که مرغ جان من 

ازاین قفس چه می پرد 

دل شکسته مرا چه ناشیانه می برد 

بیا کنار من نشین 

مرگ دل مرا ببین 

ببین اسیر قفسم 

دگر نمانده نفسم 

مرا ببر ببر خدا 

چرا شدم زتو جدا ؟ 

در این سکوت بی صدا 

مرا مکن به خود رها