هرشب شب قدراست اگرقدربدانی
چون ماه به بدراست محاقش نکشانی
این حوضچه آنقدرزلال است که حیف است
غفلت کنی وقطرۀ اشکی نچکانی
پروانه به پروازدهدیکسره آواز
گنگی توکه این نغمه وآوازنخوانی
همت کن وتادیرنگشته سببی ساز
تا خانۀ ی آلودۀ ی دل را بتکانی
فردا پرشادی است اگرزودبجنبی
درچنبرۀی غصۀی دیروز نمانی
اسب تاریک خویش زین کردند
ابلهانی به بوم دل بستند
روسیاهان ازانزوا رستند
فاسقان فاجران بداندیشان
زاهدان سیه دل شیطان
کمرقتل برمیان بستند
صبح صادق زخانه بیرون شد
جای پایش زمان توقف کرد
برقدمهای او زمین لرزید
وزسترگیش مرگ هم ترسید
پابه محراب خون فرودآورد
سربمحراب قتل خودسایید
صبح راسرخی آمدست نوید
تیغ نامردی ازقفابرخاست
فرق سلطان عشق خون بشکافت
فزت ربی ودروصال شتافت
وچه امروزسرد و تاریک است
آه... خورشیدکعبه راکشتند
در دور دست دهکده،در آن خیال سبز
جایی که آه نیست...
جایی که روح هست،خداهست،عشق هست
ویرانه نیست،شعله ی عمری تباه نیست
در دور دست دهکده،چشمه چو آب چشم
آنجا کنار چشم زمین زخم چاه نیست
من هستم و خدا و زمین و سکوت و گشت
یاد تو و بهار و گل و آسمان و دشت
آنجا در آب چشمه به جز قرص ماه نیست
اینجا چه هست؟آجر و سیمان ، بوق و دود
اخبار جنگ و رنگ،خشونت،زیان و سود
جانی که می دهیم در اینجا به نام زیست
عمری که می رود - و نماند چو آب رود
سال ها پیش که در سینه ی من جنگی بود
که بمانم یا نه؟
باز با پنجره های بسته ، شعر پرواز بخوانم یا نه؟
با خودم می گفتم، مدتی خواهم رفت
اگر از سحر خیالش جستم...
اگر افسون نگاهش کشتم...
باز بر خواهم گشت.
روزها شب می شد، و همان شب ها روز
و هنوز...من همان خانه ی اول بودم
باز آواز بخوانم یا نه؟
تا که یک روز... ویا یک شب...شاید
درست یادم نیست ...
چشم ها را بستم ، ترس ها را کشتم ، از دلم بگذشتم
از خودم رفتم ، رفتم تا دور
چند روزی بگذشت... چندماهی ، سالی
من هنوز می رفتم،میرفتم ، می رفتم
تا که دیشب،و پس از این همه راه جانکاه
پا و دل خسته ی راه و بیراه
...ونگاه
بر بزنگاه خودم را دیدم
با همان سحر خیال
او کجا بود؟ در آن دور... و دور
من کجا؟ خانه ی اول درجا
و همان پنجره های بسته
بر لب همان آواز
باز هم وسوسه ی راه... و افسون نگاه.
ناز و کرشمه کم کن
ای صبح آفتابی
بازی چشم بگذار
گوئی هنوز خوابی
از دشت ما گذر کن
از دین ما حذر کن
خطی بکش که دیگر
ردّی زما نیابی
ما شب پرست مستیم
از عالمی گسستیم
بندیّ عشق هستیم
بر ما مکن عتابی
گردیده ای تو مامور
آیا فرشته ی نور؟
تا همت آزمائی؟
از ما مکش حسابی
دنیا مرا طلب کرد
عشق ترا سبب کرد
ای صبح آفتابی
کو سرکشم شرابی...؟
دل من چه گرگ هاری شده است!
شب عجب اسیر تاری شده است... !
چو سرود سوگواری شده است
باز آمده ، نشسته ام سر مزار تو
بر سر مزار خاطرات تو
از خودم دوباره قهر کرده ام
مانده ام کجا روم ...؟
هر قدم هزار یادگار تو
هر طرف پر است از بهار تو
پس شکایتم با که سر کنم؟
این شب سیاه را چگونه من سحر کنم؟
خشم من پرنده های شاد روی شاخه را کجا پراند؟
چشم تو دگر چرا؟
سفره سیاه شام غصه را
در اتاق کوچک امید من بگستراند؟
از خودم چه شاکی ام
شکوه از خودم چگونه سر کنم؟
دیگر از هزار و یک ترانه ام ، یک ترانه در تو نیست
از هزار شعر عاشقانه ام
یک چکامه در تو نیست
کمتر این بهانه گیر...
این بهانه را بهانه در تو نیست
میرم کمی دگر، تحملم اگر کنی
از دل آزردن من اگر، کمی حذر کنی
از خودم فراری ام که رفع دردسر کنم
... از تو و خودم به غربت خدا سفر کنم.
آن موج های کف به لب
آن موج های خشم
رگبار فحش به ساحل نثار کرد
توفان چه کرد؟
خشم بر انگیخت
دریا چه کرد؟
جنگ به پا کرد
ساحل صبور بود ـ ساحل وقار داشت
از سیلی دریا نجنبید
هم ناسزای موج نشنید
توفان تمام شد
دریا رام شد
دیگر ـ موجی نبود؟ نه
خشمی نبود؟ نه
دریا...
شرمنده بود
از سینه ساحل عقب رفت
خورشید
از پس کوچه ی چنگل درآمد
توفان
همراه شب رفت...
من به اندیشه محکوم خودم
که در اندیشه ی توست
میل وافر دارم
و در اندیشه ی فردای خودم
نه به اندازه ی تو ... غوطه ورم
هستم ... از هستی من تا عدمم
فاصله چندان نیست
بودم...از فاصله ی بودن تو
به تو نزدیکتر است
تو که از هستم و از بودم و از نابودم
سخت با من بودی
ادعاهای مرا باور کن
من در این سخت ترین لحظه ی اندیشه ی محکوم خودم
نه در اندیشه ی خود
که در اندیشه ی تو غوطه ورم
در جنگل امید و هیاهو و جنگ و صلح
گاهی رمیده ام
گاهی برای جان و گهی هم برای نان
قامت خمیده ام
جنگیده ام زمانی و ترسیده ام گهی
از صلح و آشتی ثمری گاه چیده ام
آهوی جنگلی تو و من چو کرگدن
در کنج خلوت و تاریک چشم تو
عزلت گزیده ام
در انزوای خسته و آرام خویشتن
کم کم خزیده ام
چشم سیاه تو به تماشا نشسته ام
از قیل و قال و ایهمه رفتن ... و آمدن
بسیار خسته ام