بارها کفتار بی مقدار پیر
در مرور عمر نکبت بار خویش
با خودش می گفت:
دیگران کُشتند و ما خوردیم
ما نکُشتیم دیگران بخورند!!!
وای از صبح که می آید باز
نفس سرد حقیقت - که ز شب در راه است
صبح می آید و یک دشنه خونین در دست
که بریزد خون یک یک رویاهایم
قصرها می سازم
همه نورانی و خوشرنگ
همه رویایی و سبز
می درخشد کاخ هایم در شب
می گریزد رنج هایم هرشب
ساختم باز امشب - قصری از خشت طلا
قصری از سنگ زمرد
پر جلا و زیبا
و به هر باغچه و گلدانش
پای هر ایوانش
کاشتم یاد تو را
صبح می آید باز
با کلنگی در دست
تا که در هم ریزد رویایم را
تا که درهم کوبد قصرم را
تا که از من گیرد یاد تورا
تو هم ما را به حال خود رها کن
و همچون دیگران باش
تو هم توفان به پا کن
تو هم نامهربان باش ...
دگر در باغ توفان دیده هرچند
که صدها شاخه بشکست
و زیر شاخه ها هر چند
هزاران برگ بنشست
مگر شاخی نرویید؟
مگر برگی نرویید؟
تو هم ترک وفا کن
تو هم توفان به پا کن
که من توفان فراوان دیده ام
بی مهری از یاران فراوان دیده ام
بر گونه لم یزرعم
باران فراوان دیده ام
ای جان
اگر دریای عشقت را منم چون ناخدایی لنج بشکسته
پس اینک ساکن دریای غم هستم
اگر توفان تو باشی
و شاید چون افق در مغرب دریا
که هر خورشید خون آلود در آغوش می گیرم
و هر موجی که سیلی خورده از توفان
نوازش می کنم ـ آرام سر بر دوش می گیرم
ولی خورشید هم سرد است با من
و هر موج نوازش دیده سیلی می نوازد سخت ...
بر گوشم
و حالا باز می آید به سر هوشم
و می بینم که خالی مانده آغوشم
نه در خوابم نه بی هوشم
و بی انجام می کوشم
شود عشقت فراموشم
پریشان
قصه ی لوبیای سحرآمیز
قصه ی عشق من فسانه ی توست
ای نهان در ورای ابر سیاه
مهربان در نمای جلوه ی ماه
دانه ی عشق تو بخاک دلم
کشتم و درنگاه تو رویید
من بجادوی تو کشیدم قد
تا مشامم ترا ... ترا بویید
چون زابر سیاه بگذشتم
دیدم آنکس که دل به او بستم
غول زشتیست درخرابه ی مرگ
دیو مستیست بس مهیب و پلید
پریشان 1/1/89
از امسال تا سال دیگرـ سه روز و سه شب
بتازیم اگرـ می رسیم
از امسال تا سال دیگرـ در این حول و حوش
عجول و خجول و خموش
زمن تا تو ـ با یکدگر می رسیم
من عیدی ناقابلی اگر می دهم
به تو تکه پاره دلی اگر می دهم
تو هم زندگی را به من می دهی
تب بدگی را به من می دهی
که بر همدگر بیشتر می رسیم
از آن روز بیگانه از عشق تو
به امروز ویرانه از عشق تو
به دیدار هم بی خطر می رسیم
اگر قسمت آمد به دیدارمان
اگر بخت خوش شد خریدارمان
بدان لذت داغ و تب دارمان
گدازنده تر داغتر می رسیم
{پریشان}
چه کنم با تو که صد مکر و فسون
هردم از چشم تو بر جام نگاهم ریزد
ای سراپا همه حسن
ای سراپا همه آتش
تو که بر جان براهیم گدازی صدها خرمن عشق
بر شب چشمانش ـ دسته گلی ـ شاخه ی نوری ـ باغی
جلوه کنی
چه کنم با تو سراپا همه شور
ای سراپا همه شعر
من تماشای ترا ـ در شب نقره ای پشت پرند
نتوانم که فراموش کنم
من صمیمی تر از آنم ـ که توانم
شوق دیدار تورا
در شب قدر فراموشی خویش
قدر نشناخته خاموش کنم
حاصل عمر گرانمایه چه بود
کاروان عبث افتاده زپا
همه را بر قدوم نگه امشب تو
می پاشم می ریزم می سوزم
چشم بر عمق نگاه تو اگر می دوزم
از شب قدر تولای تو تا سوختنم
فاصله یک نفس است
از طلوع نگهت تا شب من
فاصله یک نفس است...
{پریشان}
رفته ای و من دلم هزار راه می رود
رفته ای و من دلم هزار بغض می کند
رفته ای و من که جز تو محرمی نداشتم
جز تو در ترانه ام
یک بهانه ی غمی نداشتم
دلخوشی ساده ای
قصه ای ؛ شبی؛ دمی نداشتم
بازهم ؛ گریه ام دوباره بغض می کند
قصه ام به قعر چاه می رود
رفته ای ؛ و هیچ شانه ای برای گریه ام
بالش خیال خوش نمی شود
هیچ خنده ای برای غصه ام
عامل فراغتی
هیچ چشم اشکبار خسته ای
مثل چشم های تو
مرهمم غزال خوش نمی شود
رفته ای و عادت همیشگی چشم من به دیدنت
عادت همیشگیِ دست من برنوازش به بر کشیدنت
ترکِ من نمی شود
عادت مشام من به بوی تو
عادت دویدنم به سوی تو
حس لمس موی تو
عادت ترانه با صدای تو شنیدنم
عادت ِ به شعر گفتنم
و خواندنم
و تو شنیدنت
ترک من نمی شود
من غریبه ام ؛ غریبه ای که در دیار دور
آشنای من توئی
رفتن تو آشنا؛باورم نمی شود
رفته ای بهشت من؛بهشت من کنار توست
بی قراریم ببین؛ چشم های بسته ام؛ این دل َ شکسته ام
همیشه بیقرار توست
رفته ای بهشت من جهنمی به پا شده
در فراقت ای گلم عجب غمی بپا شده
این دگر چه آتشی است
در نبودت ای پرنده ؛ ای نسیم
واقعا قیامتیست
نیستی و زندگی قحطسالی است
تشنه ام و چشمه خشک و جویبار خالی است
نازنین در این کویر جویبار گم شده
ابر هم عقیم و سایه سوخته
پشت این همیشه سبز خم شده
نیستی و شعر عاشقانه ام سیاه شد
شادیم تباه شد
با همه سیاهی و تباهیم
باز هم در عین بی پناهیم
در فضای ذهن من نوید هست
در ته دلم هنوز امید... هست
نیستی ولی در این تهی ِ یاْس
یک قشنگ سبز با نشاط هست
لقمه طراوتیو شبنمی
نان و سبزه ای در این بساط هست
{پریشان}