غرقم اندر خلأ خویش
اسیرم در وهم
محو گشته است تفکر در من
کم و بیش
من در این راه دراز
تیرگی ها بی رحم
آتش مرگ زنندم
خرمنم می سوزد
و دلم چشمم را
به کجا می دوزد؟
که زمن هیچ ندارد شرمی.
چیزی از خرمن من باقی نیست
مالکی
شنبه های هر هفته ساعت ۴ تا ۶ بعد از ظهر در مدرسه راهنمایی بزرگمهر واقع در خیابان جهاد
فَریدالدّین ابوحامِد محمّد عطّار نِیشابوری (۵۴۰ قمری - ۶۱۸ قمری) یکی از عارفان و شاعران ایرانی بلندنام ادبیّات فارسی در اواخر سدهٔ ششم و اوایل سدهٔ هفتم است. او در سال ۵۴۰ هجری مطابق با ۱۱۴۶ میلادی در نیشابورزاده‌شد.
وی را می توان شاعر اخلاق و شاعری شهید نامید. وی در زمان یورش وحشیانه چنگیز به ایران در کهنسالی قرار داشت و در هنگام این یورش دلیرانه از موطن خویش دفاع کرده و به سال ۶۱۹ کشته شد.
وی دارای آثار منظوم و منثور فراوانی است که تقریبا همه آنها در گروه آثار عرفانی و اخلاقی قرار دارند.
از وی داستانی در دست است که می گوید :
عطار روزی در دکان خویش با عارفی سائل یا به قولی درویشی مواجه می شود و در جریان مباحثه عطار با این درویش ـ که عطار وی را به این دلیل که بر خلاف خودش فقیر و ندار بوده است به چشم حقارت می نگریسته ـ درویش خود خواسته سر بر زمین نهاده و فوت می کند .
عطار از دیدن این صحنه منقلب شده و دکان و زرق و برق دنیا رها گردانیده و رو به عرفان می آورد . معروف ترین اثر عطار منطق الطیر است که در آن عارف بزرگ ما راههای تکامل بشری و عرفان را از طریق داستانی تمثیلی و به زبان پرندگان به صورتی روشن بیان می کند.
وی در این زمینه عنوان می کند ۷ مرحله برای سلوک الی اله و برای رهرو طریقت وجود دارد که از طلب و عشق شروع و به فقر و فنا می انجامد.
عطار از جمله شاعران مرجع محسوب می شود یعنی وی از جمله معدود شعرایی است که بعد از خود تاثیر فراوانی بر شعرای متناخر داشته و دیگران از روش و منش او در گفتار و نوشتار تقلید کرده اند./
درجه عرفان و زهد و پاکدامنی و اخلاق عطار در آن حدی است که مولوی خود را در قیاس با وی کوچک و ناچیز دانسته و می سراید:
هفت شهر عشق را عطار گشت
ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم
از میان بیش از ۴۰ اثر این شهید میتوان به نمونه های زیر اشاره کرد:
منطق الطیر
مختار نامه
تذکره الاولیا
مصیبت نامه
خسرونامه
لسان الغیب
اخوان الصفا
الهی نامه
اسرارنامه
نمونه ای از اشعار وی :
| سوختی جانم چه می‌سازی مرا | بر سر افتادم چه می‌تازی مرا | |
| در رهت افتاده‌ام بر بوی آنک | بوک بر گیری و بنوازی مرا | |
| لیک می‌ترسم که هرگز تا ابد | بر نخیزم گر بیندازی مرا | |
| بنده‌ی بیچاره گر می‌بایدت | آمدم تا چاره‌ای سازی مرا | |
| چون شدم پروانه‌ی شمع رخت | همچو شمعی چند بگدازی مرا | |
| گرچه با جان نیست بازی درپذیر | همچو پروانه به جانبازی مرا | |
| تو تمامی من نمی‌خواهم وجود | وین نمی‌باید به انبازی مرا | |
| سر چو شمعم بازبر یکبارگی | تا کی از ننگ سرافرازی مرا | |
| دوش وصلت نیم شب در خواب خوش | کرد هم خلوت به دمسازی مرا | |
| تا که بر هم زد وصالت غمزه‌ای | کرد صبح آغاز غمازی مرا | |
| چو ز تو آواز می‌ندهد فرید | تا دهی قرب هم آوازی مرا |
ای بهترین سلاله گلزار احمدی
والاترین هدیه درگاه سرمدی
جان برگرفت زعشقت- دوباره جان
شمس الشموس به دنیا خوش آمدی
قاصدک
مظهر عشق
هر که
و هر چه، باشد
مقدس است و پرستیدنی
اگر چه
رنج و تالم بسیار
به روح تو
هدیه می‌دهد...
دل از وصل
در این خراب
برکن
تا
آباد شوی
احمد درفشی
تو هم ما را به حال خود رها کن
و همچون دیگران باش
تو هم توفان به پا کن
تو هم نامهربان باش ...
دگر در باغ توفان دیده هرچند
که صدها شاخه بشکست
و زیر شاخه ها هر چند
هزاران برگ بنشست
مگر شاخی نرویید؟
مگر برگی نرویید؟
تو هم ترک وفا کن
تو هم توفان به پا کن
که من توفان فراوان دیده ام
بی مهری از یاران فراوان دیده ام
بر گونه لم یزرعم
باران فراوان دیده ام
ای جان
اگر دریای عشقت را منم چون ناخدایی لنج بشکسته
پس اینک ساکن دریای غم هستم
اگر توفان تو باشی
و شاید چون افق در مغرب دریا
که هر خورشید خون آلود در آغوش می گیرم
و هر موجی که سیلی خورده از توفان
نوازش می کنم ـ آرام سر بر دوش می گیرم
ولی خورشید هم سرد است با من
و هر موج نوازش دیده سیلی می نوازد سخت ...
بر گوشم
و حالا باز می آید به سر هوشم
و می بینم که خالی مانده آغوشم
نه در خوابم نه بی هوشم
و بی انجام می کوشم
شود عشقت فراموشم
پریشان
دیو باد دوباره هو هو می کنه
سرشو از شاخه ها تو می کنه
می کشه دس رو سر درخت پیر
می پیچه دور تنش بو می کنه
جلو چشمای غزلخون درخت
برگا رو یکی یکی می کنه باد
وختی شلاق می زنه تو صورتش
نمی خواد صدای هیشکی دربیاد
می ره و یه بوسه از خاک می گیره
تنشو با تن خاک - پاک می کنه
تو پرش یه مشتی از خاک میاره
تک درختو زیر خاک - خاک می کنه
هر چی هس دورو برش ور می داره
می پیچه دور خودش قد می کشه
میشه غول ـ غول چراغ قصه ها
تا پیش ابرا خجالت نکشه
آسمون تیره و تاره
دل ابرا بی قراره
از صدای دل خورشید
هیچکسی خبر نداره
دست به ابرا می زنه
اونارو باز پیش می کشه
می زنه یه رعد و برق
درختو آتیش می کشه
همصدا غزل بخون
ترانه بارون نداره
تن این درخت پیر
والّا دیگه جون نداره
از غزل های نگفتم
داره بارون می چکه
از برگای سوخته ی من
رو پاهام خون می چکه
از هجوم برف و باد
درخت پیر داد می زنه
توی جنگل دوباره
خدا رو فریاد می زنه
همصدا غصه نخور
سکوت من داد منه
درد دل ها ی تو
توی ترانه فریاد منه
همصدای من دوباره
تو دلش تیر می کشه
ریشه هاش درون خاک
صدای زنجیر می کشه
قاصدک
خوشحال تر از این نمیشم - فردا بناس ببینمت
با کلی ترس و دلهره - از تو گلا بچینمت
یه چیز می گم نخندیا؟گلم گل محمدی
تموم عشقم نفسم - به قلب من خوش اومدی
وای که چقد تنگه دلم برای دیدن چشات
واسّه بازم بوسیدنت واسه تموم خوبیات
امید من داری میای نمیدونم چیکا ر کنم
به احترام تو باید از تو غما فرار کنم
بیا به احترام عشق یه یاعلی بگیم و بعد
دعواها رو تموم کنیم با هم بمونیم تا ابد
خانم مالکی