تخم مرغ می پزد
آب می جوشد
وای چه گرم است زمین
خیلی ساده گفتم نه؟
تیر می شود
نور و می زند بر سرم
بدون واهمه
بی کمین
چه بی شرم و بی حیا
پررو
وای چه داغ است هوا
چیز ها می پزد
مثل ساندویچ دنبلان
نه در فر
که در فضای باز
رحمت کند خدا
بر خالق کولر
حضرت لاادری مجهول
بهشت بادا گوارا
بر وجودت
حضرت آلوا
مستر ادیسون
تخم مرغ می پزد
اینکه چیزی نیست
مغز خر هم که
موهوم است و نیست هم
می پزد
مثل این که خورشید هات (Hot) است و سیخ کرده است و می کند بر زمین تا دسته
دسته دسته نیزه های داغ شعله اش را
بی شرم
هوف! چه داغ است هوا
صحرای کربلا یک مثال بود
امروز بیست تیر
سال هشتاد و نه
یک مثال بارز دیگر است
مفهوم سوره ی عذاب :
الهاویه
و ما ادریک ماالهاویه ؟
الله اکبر!!
چه داغ است هوا!!
ph خنثی
خاصیت نوترون پوچ
آخرین نقطه ی این مدار
آغاز تسلسل بود
و سرگیجه
عاقبت نگاه بر منفی مست
سکوت قطب یخ زدگی است
بر مدار بیضی پوچ
از ترس منفی شدن
اضافه نمی شوم به صفر حتی
که صفر دایره ایست پرهیچ
و انفجار
یعنی آغاز
کوچ از هیچ
تا پوچ
دل من ! ای دلبرم دیوانه ام دیوانه ات
شب من روشن زتو پروانه ام پروانه ات
به خدا جز یاد تو در یاد من یادی نبود
به خدا مستم زتو مستانه ام مستانه ات
همه جا فریاد من خیزد به نامت نام عشق
تو کجایی تا بمیرم ، تا کنم افسانه ات
تو نباشی هستی ام سرکوب و ویران می شود
تو بیا رحمی بکن بر عاشق ویرانه ات
گل من افسون چشمت مستی ام را هست کرد
دل من پیمانه ا ست و سینه ام میخانه ات
به جز از عشقت به دل چیزی ندارم نازنین
قدمت به روی چشمم ، چشم من کاشانه ات
خدا خدا چرا تورا به جز خودت کسی دگر نمی شود شناسدت
چرا به جز خود خودت کسی دگر نمی شود نقش و صفت کشیددت
نمی شود چرا کسی تورا از آن طرف به این طرف کشاندت و سیلی شکایتی به گوشه لبت نشاندت و بوسه ای ز بی کسی به روی ماه گونه ها گذاردت
خدا خدا خودت بگو به صدق و سادگی بگو بدون این منم منم که تا کنون زدی به هم چرا تو را به جز خودت نمی شود کسی فقط ببیندت شناسدت و شکل همچو ماه تو به روی برگ نازکی کشد ، کشد به رنگ سرخ عاشقی و بوسه ای محبتی از لپ تو بگیرد و به کنج گرم آغشت بخوابد و بخواند و بخوابدت
خدا خدا چرا تو را نمی شود کسی فقط به ساعتی زمانه ای به اندکی بهانه ای به بوسه ای نوازشی به فهم کودکانه ای به نقشه ای به خنده ای گرفتد و نشاندت به روی سینه ای بدون هر بهانه ای و گویدت ز عاشقی ز درد ها که می کشد ز رنج ها از این همه شکنج ها که می شود به نام تو و تو کنون عذاب ها گرفته ای از این همه دروغ ها نفاق ها از این همه شکاف ها
خدا خدا کنون چه کس چه کس تواندت از این عذاب ها رهاندت از این ندامت کهن به سوی راحتی کشاندت .
نمی شودنمی شود نمی توانی و نمی تواندت.
بیا و سر بزار رو شونه های بی سرم
می خوام که باز قد بکشم بالای ابرا برسم
می خوام تو هم بیای پیشم
تا تو رو اونجا ببرم
پیش خدای مهربون
خدای با غم همزبون
می خوام بهش قصه بگی
قصه ی راست و بی کلک
قصه ی سرو سرنگون
------------
می خوام به گوشش برسه
صدای فریاد زمین
وقتی که دستای علف
به راحتی درو میشن
وقتی که یاسای کبود
یواش می خوان قد بکشن
خدا رو فریاد بکشن
زیر لگدهای تگرگ
له میشن و ولو میشن
--------------
می خوام یه تصویر بکشی
از سوسنای بی نفس
از ماهیای تو قفس
تا که براش روشن بشه
معنی زندون و هرس
می خوام بهش نشون بدی
وقتی که داس آفتاب
نرگسارو دار می زنه
وقتی که لاله ها رو هم
غرش انکار می زنه
می خوام بهش یه چیز بگی
بهش بگی صنوبرم
دیگه بریده نفسش
ارّه شده بال و پرش
این آخرین سقوطشه
اما یه گوشه از زمین
یه شاخ سبز زیتونه
توروخّدا ازش بخواه
کسی زمینش نزنه
شاخه ی ترد و نشکنه
زیتون سبز و نَکَّنه
نزنی آتش، به دلی مجنون، گل آلاله
نکنی دیگر، دل من را خون، گل آلاله
ز تمنایت ،شده ام رسوا ،شده ام عاشق
ز دو چشمانت، شده ام افسون ،گل آلاله
نکنی هرگز، به دلم احسان، غم تنهایی
که زهجرانت، شده ام محزون گل آلاله
همه شب از غم، سر بالینم، شده دریاچه
که هوس دارم، دو لبت میگون گل آلاله
نه کنم دوری، نه شکیبایی، که چو دیوانه
شده ام ویران شده ام مفتون گل آلاله
دل عاشق را، چه توان کردن، چه توان گفتن
که دلش از خون، شده چون کارون گل آلاله
در این فضای مجازی بی هدف
من و تو
چه ساکت و خفه
بی خیال و بی عار
قصه های عاشقانه ای
دروغ های بی کرانه ای
به هم...
نثار می کنیم
شایدهم با خبر
خود را به خواب می زنیم
همان لحظه که
در باغ سبز همسایمان
می شوند لاله ها یکی یکی تلف
و ما در کلاس درسمان
بی خیال همهمه
بی خیال نعره های چلچله
از هجوم وحشی تیر
که آتش به سینه می زند
سرود بازباران
تلاوت
می کنیم
آری
ما
بی خیال غرش رعد
که دست آتش
بر سر سروهای قد کشیده می کشد
ترانه خش خش برگ
و سوره ـ و ما ادری -
قرائت
می کنیم
آری
در این کلاس های بی هدف
تو مرا و من تورا
به ناز و سوسه تشویق می کنیم
و خنده ای ...
که سر می دهیم
کشته می شوند
سروهای آزاده آن زمان
که من و تو
در کلاس شعرمان
به راحتی
تلف می شویم
نمی دانم که زیبایی چه ها دارد
و یا زشتی کدامین جاست
و حتی من نمی دانم
چه می خواهم
چه می جویم
کدامین سو گریزانم
کدامین راه می پویم
که در دنیای وحشت زا
نه مختاری به خوشبینی
نه مختاری که بد بینی
نه مختاری که خود خواهی
که اینجا زور و تزویر است
درختی خشک را مانم
که در اعماق این جنگل
پناهی گشته ام بر جغد غمگینی
که می خواند شب و روزش
ز ویرانی زتنهایی
و غیر از لفظ هوهویش
ندارد ساز و آهنگی
نه نیرویی که بر دارم
ز رویم جغد نفرین را
نه آن سبزم
که بگزینند بلبل ها
تمام پیکرم زخمی
ز یورش های موران است
که در آن لانه می سازند و می کاوند و می تازند
خدا را دست سبزی کو
خدا را اختیاری کو
که بر دارم ز شاخم جغد آیین را
و بر تازم به مورانی که پوکم کرده و خوردند
و هر یک قسمتی بردند
- چه می گویی چه می بافی
چرا از کفر می لافی؟
- نمی دانم
نمی دانم چه می گویم
چه می جویم
که ما را اختیاری نیست
که ما را برگ و باری نیست
همان چیزی که قسمت شد همان آید به سر ما را
همان بهتر که بنشینم
به پیش بوم غم آیین
و موران را کنم مهمان
بر این خشکیده تندیسم
همان بهتر که بنشینم
همان بهتر که نستیزم
آی معلم ز تو ممنون منم
عاقل و فرزانه و مفتون منم
من به فدای تو و کردار تو
شیره ی دانش همه گفتار تو
درّ و گهر در سخنت ریختی
با دل و جان خودت آمیختی
خانه دانش ز تو لامع شده
نور حقیقت ز تو ساطع شده
گر تو نباشی دل و جان خیره است
گر تو نتابی دو جهان تیره است
این همه از علم سرودی شما
لایق انواع درودی شما
چون که خدا این دو جهان آفرید
نور محمد به جهان شد پدید
گشت معلم به همه اولیا
نام معلم بگرفت اوصیا
هست سزا گر که بگویم خدا
هست معلم و معلم خدا