تشنه عشق

من به دو چشمت خوشم این نگه از ما مگیر 

                                                              قصه ی بی جا مگو حالت پروا مگیر 

من نه چو مجنون شوم واله و حیران تو
                                                           چون که تو شیرینمی شیوه ی لیلا مگیر 

با همه عاشق کشی باش تو تسلیم من
                                                           من خود کوهم صبا روی به صحرا مگیر 

این همه گفتی برو این همه گفتی میا 

                                                             من همه جا با توام گوشه ی دنیا مگیر 

قصه ی چشمان تو برده همه آبروم 

                                                                 ای همه آرزوم روی ز رسوا مگیر 

تشنه عشق توام گرچه خودم ساقی ام  

                                                                 مشک پر از آب را از لب سقا مگیر

مهناز

همان یاری که کارش ناز باشد 

                                              نگاهش معدنی از راز باشد 

ز زیبایی زند بر ماه طعنه 

                                              از این رو نام وی مهناز باشد 

زنجیری

نگاهم کرد و شد ویران دلم از لحن چشمانش  

                                                          خداوندا نگه دارم نیاویزم گریبانش  

همان حوری که چشمانش پریشان می کند ما را   

                                                          خدا را کرده آشفته به موهای پریشانش  

دلم لرزید و باران شد تمام پیکرم از شرم  

                                                           خداوندا پناهم ده نیفتم تا به دامانش  

شدم زنجیری کامش شدم زندانی  عشقش  

                                                           خداوندا نجاتم ده از این زنجیر و زندانش  

زدش آتش به ایمانم از آن لبهای سوزانش  

                                                          به جرم کفر و الحادش خداوندا مسوزانش 

تو می دانی که می سوزم برای لمس آن پیکر  

                                                            خداوندا مهیا کن ببوسم پشت دستانش 

استاد عسجدی را چقدر می شناسیم

 شاید بسیاری از ما  سرایندگان سده های ۴ و ۵ را به نیکی نشناسیم و از آنها تنها نامی شنیده باشیم. 

این همه در جایی است که این سرایندگان سردسته گسترش دهندگان و پابرجا نگه دارندگان زبان و فرهنگ بومی ایران بوده اند. 

ناگفته پیداست که فردوسی بزرگ از همه این سرایندگان بر ما آشنا تر است اما کیست که نداند سروده های وی نیز هم اکنون در میان مردم ما  ناشنیده و دور افتاده اند. 

یکی از این بزرگان استاد عبدالعزیز عسجدی است . 

وی بنا به گواهی استاد نفیسی اولین کسی است که «صنایع ادبی » را در سروده های خود به کار گرفت و پس از او این کار در میان سرایندگان پارسی پیدایش و نمو یافت. 

زرگر و طلاساز را پیشتر عسجَد می خواندند و از این روست که می توان پی برد کار استاد یا پدر وی زرگری بوده است. 

عسجدی هم نشین و همدم سخن سرایان بزرگ دیگری همچون عنصری و فرخی بوده است. 

گویند روزی که فردوسی پای به دربار محمود غزنوی گذاشت سرایندگان آن روز که ۳ تن از آنان دارای بالاترین نزدیکی به شاه بودند و از نگاه زبان و نوشتار نیز سرور هم زمانان خویش بودند خواستند فردوسی را بیازمایند به همین دلیل چنین سرودند تا ببینند آیا فردوسی توان سرودن آخرین مصرع را دارد یا خیر که اگر نداشت وی را از دربار برانند. آن سروده این است: 

عنصری:چون عارض تو ماه نباشد روشن 

فرخی: مانند رخت گل نبود در گلشن 

عسجدی: مژگانت همی گذر کند از جوشن  

فردوسی: مانند سنان گیو در جنگ پشن 

که با این کار ـ فردوسی خود را به آنها نشان داد و پذیرفته شد. 

از نوشته های عسجدی که تنها ۲۵۶ بیت سروده از وی در دست است و  یادوارره نوشته های گذشتگان می توان فهمید  وی پبیش از آن که در دربار محود غزنوی پذیرفته شود بسیار تنگدست بوده و روزگار به دشواری میگذرانده است. اما پس از آن که به این دربار راه یافت به دارایی هنگفتی رسید که بنا بر نوشته هایی تنها به پاس سرودن قصیده «فتح سومنات» که درباره گشودن معبد سومنات هند به دست شاه محمود بود نزدیک به ۱۰۰۰۰۰ سکه دریافت کرد . 

این استاد سخن همیشه از کسانی که از خوشی های روزگار می گریختند دوری می جست و همیشه   خوشگذرانی در این زندگی را می ستایید. 

وی تا پایان زندگی خود که ۲ سال پس از مرگ شاه محمود رخ داد در ناز و دارایی زیست. 

این سراینده پارسی به نوعی شیوا و رسا سروده است که بسیاری از سروده هایش را هنوز  می توان به سادگی دریافت و فهمید. 

با نگاه به این سروده های می توان هم بینش و جهان بینی استاد را شناخت و هم به استادی وی در زبان و سروده های پارسی دست یافت: 

برخیز و بر افروز هلا قبله زردشت 

                                                         بنشین و بر افکن شکم قاقم بر پشت 

بس کس گرویدند به زردشت کنون باز 

                                                         ناکام کند روی سوی قبله زردشت. 

----------- 

ای گشته خجل آب حیات از دهنت 

                                                سرو از قد و ماه از رخ و سیم از ذقنت 

صاحبنظری کجاست تا در نگرد 

                                                 صد یوسف مصر در ته پیرهنت  

--------------- 

فغان ز دست ستم های گنبد  دوار 

                                                  فغان ز سفلی و علوی و ثابت و سیار 

چه اعتبار بر این اختران نا معلوم 

                                                  چه اعتماد بر این روزگار نا هموار 

                                            . . . . . 

بساز کار قیامت به قوت ایمان  

                                                 بشوی روی طبیعت به آب استغفار  

-----------------

هم ساده گلی هم شکری هم نمکی  

                                                      بر برگ گل سرخ چکیده نمکی 

پیغمبر مصری به خوبی و مکی 

                                                      من بوسه زنم لب بمکم تو نمکی *

------------ 

از شرب مدام و لاف مشرب توبه 

                                          وز عشق بتان سیم غبغب توبه 

دل در هوس شراب و بر لب توبه 

                                           زین توبه نادرست یارب توبه **

نمک در مصرع یکم : همان نمک خوراکی است . نمک در مصرع دوم نم کوچک یا نم کم است. نمک در مصرع سوم در پاسخ به مکیدن و این دریافت است که من می مکم ولی تو نمی مکی. این یکی از صنایع به کار گرفته شده و زیبای استاد در سروده ها است . 

** این رباعی استاد به اندازه ای گیرا و رسا و زیبا است که بارها سرایندگان دیگر از آن استقبال کرده یا آن را تضمین نموده اند. 

عطار شاعر شهید میهن - به مناسبت ۲۵ فروردین روز بزرگداشت عطار

فَریدالدّین ابوحامِد محمّد عطّار نِیشابوری (۵۴۰ قمری - ۶۱۸ قمری) یکی از عارفان و شاعران ایرانی بلندنام ادبیّات فارسی‌ در اواخر سدهٔ ششم و اوایل سدهٔ هفتم است. او در سال ۵۴۰ هجری مطابق با ۱۱۴۶ میلادی در نیشابورزاده‌شد.

^{وی را می توان شاعر اخلاق و شاعری شهید نامید. وی در زمان یورش وحشیانه چنگیز به ایران در کهنسالی قرار داشت و در هنگام این یورش دلیرانه از موطن خویش دفاع کرده و به سال ۶۱۹ کشته شد.} 

^{وی دارای آثار منظوم و منثور فراوانی است که تقریبا همه آنها در گروه آثار عرفانی و اخلاقی قرار دارند.} 

^{از وی داستانی در دست است که می گوید :}

^{عطار روزی در دکان خویش با عارفی سائل یا به قولی درویشی مواجه می شود و در جریان مباحثه عطار با این درویش ـ که عطار وی را به این دلیل که بر خلاف خودش فقیر و ندار بوده است به چشم حقارت می نگریسته ـ درویش خود خواسته سر بر زمین نهاده و فوت می کند .}  

^{عطار از دیدن این صحنه منقلب شده و دکان و زرق و برق دنیا رها گردانیده و رو به عرفان می آورد . معروف ترین اثر عطار منطق الطیر است که در آن عارف بزرگ ما راههای تکامل بشری و عرفان را از طریق داستانی تمثیلی و به زبان پرندگان به صورتی روشن بیان می کند.} 

^{وی در این زمینه عنوان می کند ۷ مرحله برای سلوک الی اله و برای رهرو طریقت وجود دارد که از طلب و عشق شروع و به  فقر و فنا می انجامد.} 

^{عطار از جمله شاعران مرجع محسوب می شود یعنی وی از جمله معدود شعرایی است که بعد از خود تاثیر فراوانی بر شعرای متناخر داشته و دیگران از روش و منش او در گفتار و نوشتار تقلید کرده اند./} 

^{درجه عرفان و زهد و پاکدامنی و اخلاق عطار در آن حدی است که مولوی خود را در قیاس با وی کوچک و ناچیز دانسته و می سراید:} 

^{هفت شهر عشق را عطار گشت}  

^{ما هنوز اندر خم یک کوچه ایم}  

از میان بیش از ۴۰ اثر این شهید میتوان به نمونه های زیر اشاره کرد: 

منطق الطیر  

مختار نامه 

تذکره الاولیا 

مصیبت نامه  

خسرونامه 

لسان الغیب 

اخوان الصفا 

الهی نامه 

اسرارنامه   

نمونه ای از اشعار وی : 

سوختی جانم چه می‌سازی مرا		بر سر افتادم چه می‌تازی مرا
در رهت افتاده‌ام بر بوی آنک		بوک بر گیری و بنوازی مرا
لیک می‌ترسم که هرگز تا ابد		بر نخیزم گر بیندازی مرا
بنده‌ی بیچاره گر می‌بایدت		آمدم تا چاره‌ای سازی مرا
چون شدم پروانه‌ی شمع رخت		همچو شمعی چند بگدازی مرا
گرچه با جان نیست بازی درپذیر		همچو پروانه به جانبازی مرا
تو تمامی من نمی‌خواهم وجود		وین نمی‌باید به انبازی مرا
سر چو شمعم بازبر یکبارگی		تا کی از ننگ سرافرازی مرا
دوش وصلت نیم شب در خواب خوش		کرد هم خلوت به دمسازی مرا
تا که بر هم زد وصالت غمزه‌ای		کرد صبح آغاز غمازی مرا
چو ز تو آواز می‌ندهد فرید		تا دهی قرب هم آوازی مرا

خواجو:استاد حافظ - شاگر سعدی

محمود کرمانی متخلص به خواجو از سرایندگان به نام شعر پارسی است

وی در سده 7 و 8 قمری بین سال های 689 تا 753میزیست و بنا بر این با سعدی و حافظ در شهر شیراز هم نشین بود.

بیشتر سروده های وی در سروده های حافظ به گونه چشمگیری نمود یافته و پرورده شده است . همچنان که یادگارهای سعدی نیز در سرود های خواجو و نوشتارهای وی اثر گذار بوده است.

به همین باور است که آمده است:

دارد سخن حافظ طرز سخن خواجو

ولی این پارسی سرای بزرگ بسیار از دید مردم ایران دور مانده و به گونه ای می توان گفت به ایشان بی مهری شده است .

خواجو زاده شهر کرمان و به خاک سپرده شده در شیراز است در آرامگاهی نه چندان شایسته و دور مانده.

وی به بسیاری از استان های ایران آن روز چون آزرآبادگان خراسان خوزستان شیراز و دیگر کشورها مانند عراق و مصر رفت و میوه این رفت و آمد ها در دیوان وی و در بخشی به نام سفریات گرد آمده است.

از نمونه های روشن تاثیر خواجو بر حافظ می توان به سروده زیر از خواجو و حافظ نگاه کرد:

خرم آن روز که از خطه کرمان بروم

دل و جان داده زدست از پی جانان بروم

حافظ می نویسد:

خرم آن روز کزین منزل ویران بروم

راحت جان طلبم وز پی جانان بروم

خواجو را می توان شاعری با دیدگاه عارفانه و سروده های عارفانه عاشقانه ارزیابی کرد همانند حافظ.  

تنها و بزرگترین اختلاف سعدی با خواجو نیز در این جا است که سعدی عاشقانه  می سرود نه عارفانه  و این خواجو بود که دو نوع سروده عارفانه و عاشقانه را با هم در آمیخت و سروده هایی با هر دو دیدگاه نوشت.

دیوان وی دارای 2 بخش صنایع الکمال و بدایع الجمال است که این هر دو دارای  بخش های کوچکتری مانند سفریات و حضریات (غزل ها) رباعیات قصاید مثنوی ها قطعات – ترجیعات و ترکیب بندها و ... می باشند.

منظومه های وی به سبک خمسه نظامی با نام های همای و همایون – گل و نوروز – گوهر نامه – کمال نامه  و روضه الانوار هستند.

وی را سنی مذهب می دانند اما سروده های وی در باره پیشوایان شیعه ما را به گمانه زنی وا می دارد .  

خواجو درست است که در یکی دو سروده خویش به ستایش خلفای 3گانه پرداخته اما در جای جای ترکیبات و ترجیعات و قصاید خود به ستایش ناباورانه پیشوایان شیعه از علی تا مهدی می پردازد . خواجو در جایی می سراید:

شاه مردان چون خلیل الله بت شکن

شیر یزدان از رسول الله یادگار

مهر او از آسمان لافتی الاعلی

تیغ او از گوهر لاسیف الا ذوالفقار

عالم او را گر امیر المومنین خواند رواست

آدم او را گر امام المتقین خواند سزاست.

پی  می دهد:

قلعه گیر کشور دین حیدر درنده حی

دسته بند لاله عصمت وصی مصطفا

کاشف سر خلافت راز دار لوکشف

قاضی دین نبی مسند نشین هل اتی

سرو بستان امامت درّ دریای هدا

شمع ایوان ولایت نور چشم اولیا

او در پی می نویسد:

دیو طبعان بین که قصد خاتم کرده اند

بغض اولاد علی را نقش خاتم کرده اند

یا:

ره به منزل برد هر کاو مذهب حیدر گرفت

آب حیوان یافت آن کاو خضر را رهبر گرفت 

خواجو در سروده دیگری نه تنها علی بلکه 14 معصوم شیعیان را می ستاید و درباره آن 

 ها با چنان شوری سخن می گوید که به جز یک عاشق نمی تواند گفت:

وی در این سروده  بلند به امام زمان می رسد و می نویسد:

به مقدم خلف منتظر-  امام همام

مسیح خضر قدوم و خلیل کعبه مُقام

شعیب مدین تحقیق حجت القائم

عزیز مصر هدا مهدی سپر غلام

تا می رسد به این جا که: 

نه در ولایت او در خور است رایت ریب

نه با امامت او لایق است آیت عیب

خواجو از انواع شعر و دانش های زمان خود آگاه بوده  و دانش های آن زمان را در 

 سروده هایش به روشنی بازتاب داده است.

خواجو به جز گونه های رایج شعر در آن دوره سروده ای نیز دارد که بسیار امروزی 

 است بخش هایی از آن :

چون اسیر است در آن زلف سمن سای دلم

چه کند گر نکند در شکنش جای دلم

بشد از دست من بی سر و پای دلم

دلم ای وای به دل - وا دلم ای وای دلم

ای خیال سر زلف تو مرا محرم راز

دست کوته ؛ نتوان کرد از آن زلف دراز

مطرب آخر زبرای دلم این نغمه بساز

دلم ای وای به  دل-  وا دلم ای وای دلم

از سر زلف تو شوریدگی آموخته دل

واتش مهر تو در جان من افروخته دل

گر از این پس ندهی داد من سوخته دل

دلم ای وا به دل وا دلم ای وای دلم

ای خوشا پای گل و فصل بهار و لب رود

صوفی از رقص نیاسوده مطرب ز سرود

بشنو این نغمه پر زمزمه از زخمه رود

دلم ای وای  به دل وا دلم  ای وای دلم

سرو بر یاد قد سیمبرت می روید

لاله از مهر رخت چهره به خون می شوید

گوش کن نغمه خواجو که چه خوش می گوید:

دلم ای وای به دل وا دلم ای وای دلم 

خواجو در زمینه جک و فکاهی نیز قلم فرسای کرده که نمونه ای از آن را می خوانیم:

روزی وفات یافت امیری در اصفهان

زان ها که در عراق به شاهی رسیده اند

دیدم جنازه بر کتف تونیان و من

حیران که این جماعت از این تا چه دیده اند

پرسیدم از کسی که چرا تونیان شهر

از کارها جنازه کشی بر گزیده اند

حمال مرده در همه شهری جدا بود

هر شغل را برای کسی آفریده اند

بر زد بروت و گفت که تا ما شنیده ایم

حمامیان همیشه نجاست کشیده اند 

یکی از برجستگی های اندیشه خواجو ایرانی نگری بوده است که این مساله در دیوان وی دیده می شود در این فکاهی نیز سراینده به کسانی که به میهن پشت کرده و به عرب پناه برده و از آن ها شاهی گرفته و بر مردم امارت می کنند به دیده ای نازک بین و بسیار استادانه یورش برده و آن ها را  نجاست خوانده است.

از میان سروده های وی چیستان ها را ناچیز و سروده هایی  بی ارزش می دانند که خواجو نمایان نیست به چه برهانی به پاک سازی آن ها اقدام نکرده است . به نظر من این  چیستان ها نیز زیبایی و لطف خود را دارد  و  پاک سازی آنها کار درستی نبوده است .

 4 چیستان را بخوانید و اگر پاسخ درست دادید به هوش خود آفرین گویید:

آه مقلوب در میانه شب

نام آن ماه مهربان من است

گفتمش ای ماه رو نام تو خود چیست؟

گفت گوشه ابرو را بر طرف مه نگر

نام رخی کز مه رخان مثلش ندیدم در جهان

ما را بیاور عکس مه بر خوان که گردد روشنت

آن که مرغ جان مشتاقان اسیر او است

سی و یک در چل بین تا چند باشد نام اواست

حال باهم چند مطلع از سرود های خواجو که از شاه بیت های او می باشند را باهم بخوانیم  

و  شادمان شویم:

ای لبت باده فروش و دل من باده پرست

جانم از جام می عشق تو دیوانه و مست

ای زچشمت؛ رفته خواب از چشم خواب

واب رویت برده آب از روی آب

تا کی ندهی داد من ای داد زدستت

رحم آر که خون در دلم افتاد زدستت

حسد از هیچ ندارم مگر از پیرهنش

که جز او کیست که  بر خورد زسیمین بدنش

ما سر بنهادیم و به سامان نرسیدیم

در درد بمردیم و به درمان نرسیدیم

ما نوای خویش را در بینوایی یافتیم

فخر بر شاهان عالم در گدایی یافتیم

چو چشم مست تو؛ با خواب می کند بازی

دو چشم من همه با آب می کند بازی

گفتمش از چه دلم بردی و خونم خوردی؟

گفت از آن روی که دل دادی و جان نسپردی

هیچکس نیست که منظور مرا ناظر نیست

گرچه بر منظرش ادراک نظر قادر نیست

ز آتشکده و کعبه غرض سوز و نیاز است

وانجا که نیاز است چه حاجت به نماز است؟ 

رنج ما بردیم و گنج ارباب دولت خور ده اند

خار ما خوردیم و ایشان گل به دست آورده اند

درودگر  

خفن

«آندم که نه شمع و نه لگن بود» مصرع از خواجوی کرمانی

دنیا به نظر خیلی خفن بود 

ادم که تو غار لونه می زاشت 

وختی که می مرد بی کفن بود 

بی غصه و لامصب و بی کین 

بی شورت و کلاه و پیرهن بود 

نه فکر رییس و انتخابات 

نه فکر تقلب و زدن بود 

نه فکر زکات و خمس مالش 

نه غصه رخت و تخت زن بود 

آزاد و رها بود از عالم 

  اندیشه او قد دهن بود 

درودگر 

بهار نوروز گل شراب زن ( غزلی از فریدون توللی)*

سر این سبزه چه نغز است -  گل روی تو دیدن 

به کنار تو نشستن - ز قفای تو دویدن 

عرق آلود گریزت -  پس هر صخره گرفتن 

سر زلف تو گشادن-  لب گرم تو مکیدن 

سر دست تو به دست - از سر آن جوی خروشان 

خوش و خندان به سبکبالی پروانه پریدن 

به تکاپوی نشاط -  از دل آن دشت گل آرا 

سر هر سنبله کندن - بن هر ساق مزیدن 

تک آن دره فروماندن و در سایه نشستن 

تب آن بوسه فرو کشتن و از سایه رمیدن 

 پی افکندن اندام تو در موج بلورین 

 به دو صد حیله تو را تا سر آن چشمه کشیدن 

  چو ترا جامه چسبنده نمودار تن آمد 

به تراش تن شاداب تو آن جامه دریدن 

به تو پیوستن و آن شور گنه در تو فشاندن 

ز تو بگسستن و آن سوز نگه بر تو تنیدن 

تن گلبوی تو بر سینه فشردن-  به غنودن** 

سر چون گوی تو بر سینه گرفتن به خمیدن** 

همه چون باغ هوس در بر ناز تو شکفتن 

همه با داغ نفس بر گل روی تو دمیدن 

به خرام خوش آن ساقه نیلوفر وحشی 

به سراپای تو با دامن پر غنچه خزیدن 

ز بلور تنت آن گرمی جان پرور خون را  

به سر انگشت عطشناک نوازنده چشیدن 

به گریبان تو لغزیدن و در سینه فتادن  

ز گلوگاه تو بوسیدن و بر شانه رسیدن 

بر آن بید نگونساره به راه تو نشستن 

سر آن جوی خروشنده کنار تو لمیدن 

زرخت خنده زنان بوسه دزدانه ربودن 

زلبت باده کشان نغمه مستانه شنیدن 

به تمنای دل ای درد تو بر جان فریدون  

لب پرنوش تو خستن گل آغوش تو چیدن 

مجموعه شعر(( شگرف)) 

سازمان انتشارات جاویدان  

چاپ اول بهار ۱۳۷۰ 

*فریدون توللی از شعرای معاصر متول سال ۱۲۹۸ در شیراز بود که در سرودن شعر به شیوه قدما  نیمایی و طنز متبحر بود . 

از جمله آثار وی رها نافه پویه التفاصیل گاروان و شگرف است. 

فریدون از جمله ملی گرایان طرفدار مصدق بود که بعد از کودتای ۲۸ مرداد ۳۲ علیه دولت مصدق کنج انزوا گزید و اشعاری که در این دوره سرود بیشتر تغزل شد که بسیار لطیف و زیبا و دل انگیز هستند. 

وی بعد ها به مخالفان شعر نیمایی پیوست و در این مسیر می توان او را در زمان خودش بیرقدار مخالفت با اسلوب نیما دانست. 

خود فریدون به شدت معتقد به حفظ ساختار بیتی شعر است و معتقد است شکست ساخت کلاسیک شعر غیر قابل قبول است. 

وی با آن که نیما را بت شکنی جسور می داند که بت های کهنسال بتکده ای دیرین را بر خا می ریزد معتقد است نیما بعد از این تخریب خوانندگان و شعرای پارسی وی را در بهتی عظیم فرو برده است  

فریدون ادامه می دهد نمونه ای شعری نیما را از آن جهت که به کلامی سست و ابیاتی معلول و پیوندی خارج از دستور زبان سروده شده بود شایسته آن نمی دانستم که در بر افراشتن کاخ رفیع شعر امروز (( طرح تجدید بنا قرار گیرد)). 

شما را به خوانده کامل سر آغاز مجموعه شگرف به قلم فریدون توللی جهت آشنایی با نظرات وی دعوت می نمایم. 

 ** به هنگام غنودن (خوابیدن و دراز کشیدن  ) و به هنگام خم شدن

درودگر

نادرپور و شعر انگور

نادر نادرپور۱۶ خردادماه سال ۱۳۰۸ در تهران چشم به گیتی گشود 

وی به زبان های فرانسه و ایتالیایی چیره بود و با فرهنگ و هنر آنها نیز آشنا بود. 

نادرپور یادگارهای نوشتاری فراوانی در بر گرداندن نوشتارهای بیگانه به پارسی دارد. سروده های سراسر هنرمندانه و بسیار شیوای وی نیز چاپ و پخش شده است که نمونه های زیر از آنهاست 

۱- چشم ها و دست ها چاپ ۱۳۳۳ از بنگاه مطبوعاتی صفی علیشاه 

۲- دختر جام چاپ ۱۳۳۴ از کانون انتشارات نیل 

۳- سرمه خورشید خرداد ۱۳۳۹ 

۴- شعر انگور ۱۳۳۴ از کانون انتشارات نیل 

۵- گیاه و سنگ  

۶- از اسمان تا ریسمان و ... 

نادرپور باور دارد ؛؛ سه شرط می بایستی فراهم آید تا شعری ((مردم گیر)) شود 

۱- داشتن مضمونی بلند و قوی که مثل مشتی از خروار نمونه فرهنگ ایرانی به شمار آید 

۲- داشتن قالبی شکیل و استوار که ضابطه های دقیق صوتی ـ نقش بستنش را در اذهان آسان کند 

۳- داشتن لطف و احساس شعری تا بر دل شنونده بنشیند و بر نیروی عاطفی او تاثیر گذارد؛؛  

باهم یکی از سروده های وی را می خوانیم: 

 در هرچه هست و نیست 

در مرگ عاشقانه ی نیلوفران صبح 

در رقص صوفیانه ی اشباح و سایه ها 

در گریه های سرخ شفق بر غروب 

در کوهپایه ها 

در زیر لاجورد غم انگیز آسمان 

در چهره ی زمان 

در چشمه سار گرم و کف آلود آفتاب 

در قطره های آب 

در سایه های بیشه انبوه دوردست 

در آبشار مست 

در آفتاب گرم و گدازان ریگزار 

در پرده ی غبار 

در گیسوان نرم و پریشان بادها 

در بامدادها 

در سرزمین گمشده ای بی نام  و نشان  

در مرز و بوم دور و پری وار یادها 

در نوشخند روز 

در زهر خند جام 

در خالهای سرخ و کبود ستارگان 

در موج پرنیان 

در چهره سراب 

در اشک ها که می چکد از چشم آسمان 

در خنجر شهاب 

در خط سبز موج 

در دیده ی  حباب  

در عطر زلف او  

در بوسه ای که می شکند بر لبان من 

در خنده ای که می شکفد بر لبان او 

در هرچه هست و نیست 

در هرچه بود و هست 

در شعله ی شراب  

در گریه های مست 

در هر کجا که می گذرد سایه ی حیات 

سر مست و پر نشاط 

آن پیک ناشناخته می خواندم به گوش 

خاموش و پر خروش : 

کانجا که مرد می سترد نام سر نوشت 

وانجا که کار می شکند پشت بندگی 

رو کن به سوی عشق 

رو کن به سوی چهره خندان زندگی  

 تهران ۱۴/۰۲/۱۳۳۱